Віктар Шандаровіч: Расея ў руках напалоханых бандытаў

Палякі здолелі, здолеюць і расейцы.

Вядома, «справа Галунова» ледзь зрушыла планку: магчыма, зменіцца ўжыванне наркатычнага артыкула і паменшацца паліцэйскія злачынствы паводле яго. Здаецца, паменшала страху. Я адчуў прыступ шчасця ад выгляду незнаёмых людзей, якія выйшлі на грамадзянскі пратэст. (Шмат гадоў пасля разгрому Балотнай я сустракаў у пікетах толькі знаёмых), піша расейскі публіцыст Віктар Шандаровіч у «Фэйсбуку».

Але сіл змяніць сітуацыю кардынальна ў апазіцыі няма, ды ўжо няма і апазіцыі як палітычнага інструмента: у пікеты і на марш выходзілі проста людзі. Спроба рэформаў зверху, як мы бачым раз за разам, хутка ўпіраецца ў карупцыйную цікавасць тых, хто гэтыя рэформы павінен праводзіць.

Таму, стратэгічна, мы ўсё ў тым жа гістарычным пункце: кропцы гніення. (Баязлівая паліцэйшчына, як мы ведаем з гісторыі, як раз і ёсць дакладная прыкмета гніення і, у перспектыве, распаду).

Сістэмным лібералам, якія спрабуюць змякчыць лёс насельніцтва, якое патрапіла пад традыцыйную раздачу - мая павага і спачуванне. Суўдзельнікам-падманшчыкам (напрыклад, арганізатарам «дазволенага маршу 16 чэрвеня») - звыклая пагарду.

Але ўсё гэта, паўтараю, прынамсі, на фоне старой чыгуннай канстатацыі: мы ў руках у напалоханых і таму асабліва небяспечных бандытаў. Наяўнасць у бандытаў дзяржаўнай казны, аховы, мандата, патрыярхату, двухгаловага арла і ядзернай кнопкі толькі пагаршае цяжар сітуацыі.

Аб правах і законах разважаць пазнавата: паводле закона Пуцін і Ко павінны былі б толькі-толькі адкінуцца, пасля арышту паводле цяжкіх артыкулаў пра захоп улады і ваенных злачынстваў, учыненых у пачатку «нулявых». А колькі артыкулаў назапасілі яны з тых часоў...

Таму і не сыдуць яны самі. Таму ніякая жорсткасць для ўтрымання ўлады і не падасца ім залішняй...

Спытаеце мяне: што рабіць? - і я адкажу: не ведаю. У палітычным плане - не бачу наогул ніякага плану выйсця з гэтага папрыгажэла канцлагера.

Але ёсць і відавочная (як мінімум, для мяне) этычная плашчыня, і на ёй жа ўсё акурат - ясней няма куды: трэба правесці паласу адчужэння паміж імі і намі.

Шырокую, недвухсэнсоўную паласу.

Я разумею, што гэта, у пэўным сэнсе, папіскванне ў мёртвы космас і спроба размовы з нежывой матэрыяй, але далібог - эліта, ау! Дзеячы культуры там розныя, прафесура... Вы ж не ўсе безнадзейныя, праўда? У выглядзе сучак поўзаць ля гэтых шчыкалатак - самім жа нябось гідка, хіба не?

Камень можна пакінуць пралетарыяту, а вось адысці ад падонкаў на санітарную адлегласць - далібог, няцяжка. І галоўнае - нічога вам за гэта ўжо не будзе: не да таго ім цяпер, няшчасным! Максімум выдаткаў - скарачэнне фінансавання. Людзі, далібог, рызыкавалі часам большым.

«Не прымаць прычасце буйвала» (Генрых Бёль), перайсці на іншы бок вуліцы...

Толькі масавае адчужэнне прымусіць іх адчуць сябе акупантамі. А гэта адчуванне вельмі паскарае гістарычны працэс!

У палякаў, дарэчы, аднойчы атрымалася. І я ж не русафоб які-небудзь, каб меркаваць, што расейцам, вянкам тварэння, суайчыннікам Льва Талстога і Фёдара Конюхава, не пад сілу тое, што змаглі палякі...