29 сакавiка 2024, Пятніца, 0:20
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Вясновыя танцы ў крамлёўскай пастцы

31
Вясновыя танцы ў крамлёўскай пастцы

Рэйтынг у хуткасці падзення змагаецца са збітым бамбавіком.

Канькі ўжо не ў модзе. Стромкія хлопцы з катэгорыі раптоўных правадыроў аддаюць перавагу каню. Цяперашняму. Наравістаму. Злому. Каб у патрэбны момант паўстаць перад электаратам ва ўсёй красе. Харызма - не ордэн і не спартыўны кубак, які можна засунуць кудысьці ў цёмны кут і надоўга забыцца. Яна ўвесь час патрабуе абнаўлення. А таму добры конь заўсёды дарэчы. Кіроўны таварыш уздыбіў хвацкага скакуна і на імгненне замёр перад ашаломленым натоўпам. Такое не забываецца. І для будучага манумента падыходзіць цалкам. Пуцін гэта ўчэпіста ўхапіў, а таму ідэю з канём ухваліў.

Аднак тутэйшае высокае начальства такія нюансы не прасякае і захоўвае ўпарта вернасць хакею. А гэта - поўны адстой. Можна, вядома, сагнаць на персанальны матч жаўнераў і школьнікаў, загадаць ім рэагаваць бурна і радасна, але каго сёння гэтым савецкім трукам здзівіш?

У нашай квітнеючай краіне ўсім даўно вядома, чаму нават самы ўдачлівы брамнік перад найвышэйшай шайбай зусім бездапаможны. І грандыёзная менская лыжня, на якой абкамаўскія цяжкавагавікі паслужліва саступаюць дарогу свайму мэтанакіраванаму правадыру, выклікае толькі тугу.

А павінна, на задуму шустрых штукароў, выклікаць гонар і пачуццё бязмернай падзякі кіраўніку за права паблізу сузіраць гэта цудоўнае відовішча. Але такія бонусы дарма не дастаюцца. Над акаяннай праблемай ламаюць галовы славутыя іміджмейкеры, свае і чужыя. Ва ўмовах, пры якіх рэйтынг правадыроў нейкай Саюзнай дзяржавы ў хуткасці падзення змагаецца са збітым бамбавіком, усе сродкі добрыя. А ўжо калі падвернецца якая-небудзь падыходная дата, або свята накшталт Міжнароднага жаночага дня, проста грэх прапусціць такую магчымасць.

Ледзь на гарызонце замаячыў Міжнародны жаночы дзень, у Крамлі сцямілі імгненна: асабліва ахоўны аб'ект трэба выводзіць у масы. І навязвалі яго электарату крэатыўна і нахабна. Субмарына, знішчальнік, рыбалка на тайговай рацэ, палёт з журавамі і выпадковая знаходка на марскім дне грэцкіх амфар – усё гэта ўжо старанна адпрацаванае і прынесла пэўныя дывідэнды. Аднак электарат усё гэта бачыў і забыць не паспеў. Па другому колу не клюне – не тая прынада.

А вось эцюды з коньмі не дакучаюць ніколі. А таму набліжаныя доўга не разважалі. Пасадзілі прафесіянала-чэкіста на каня. Атачылі вершніцамі з паліцэйскага коннага палка. І пад прыцэлам тэлекамер выпусцілі на вычварна ўпрыгожаны манеж, над якім яшчэ ўзвышалася нейкая загадкавая штуковіна з надпісам «8 сакавіка». Уключылі на поўную моц фанаграму – «Падмаскоўныя вечары». У рытме музыкі рушылі вершніцы ўслед за сваім правадыром. Відовішча - проста адпад.

Плакалі прыхільніцы, сузіраючы на тэлеэкране знаёмага да болю жакея на чорным кані. Рыдаў здзіўлены народ, узрушаны шэсцем вершніц на белых коніках. Рэйтынг рос няўмольна.

А што ж хаўруснік? Чым адказаў на гэты крамлёўскі выклік?

Танцы з мянтамі, афіцэры, якія разліваюць шампанскае, чыноўнікі і спартоўкі, якія вальсуюць вакол усмешлівага дыктатара - гэта ўжо банальнасць. Так гарэзіць можна было да вядомага ўсім ультыматуму. А цяпер не тыя часы. Канкурэнту і найлепшаму сябру ні ў чым нельга саступаць. Варта толькі злёгку расслабіцца і можна папросту дагадзіць пад капыты ўсё тых жа коней.

І наш «адказ Чэмбэрлену» чакаць сябе не прымусіў. Усё выглядала да крайнасці сціпла. У звычайнай быццам бы тэлеперадачы паўстала прыдворная дама і ўсяго толькі адказала на пытанні вядоўцы аб тым, як ёй служыцца на новай пасадзе ў апараце дыктатара. Нічога асабістага. Усё старонняе імгненна сышло ў пясок. І амаль адразу з тонкіх карункаў саматужнай працы пачаў вымалёўвацца светлы вобраз слыннага і мудрага начальніка. Дакладней, правадыра.

Немагчыма было не пазайздросціць грамадзянам гэтай квітнеючай краіны, якую ўзначаліў аднойчы такі ўнікальны чалавек. Выявілася, што пра ягоныя вартасці ўсе гэтыя гады проста ніхто не ведаў. А яны проста незлічоныя. Усё зразумела: сціплы да крайнасці. Вялікі спартовец. Знаўца эканомікі і ўсіх іншых навук. Маштаб асобы і маштаб думкі наогул дзівяць. Наблізіцца да гэтага ўзроўню генеравання ідэй вельмі складана і ці ледзь магчыма. Мала таго, дык ён яшчэ ў дадатак і цвікі забівае ў кожнае пытанне. Тэзіс, вядома, загадкавы. Але сумнявацца ў такіх фактах не варта. У найвышэйшых колах і не такое здараецца.

Але самая галоўная нарыхтоўка была прызапашаная да фіналу. Адкрыццё проста ашаламіла. Выяўляецца, наш брэнд - дыктатура. Ды хто б сумняваўся!

Толькі немагчыма зразумець, чаму ж тады дваццаць пяць гадоў яны саромеюцца ў гэтым прызнацца. А тых, хто ўслых абвяшчаў гэтую быццам бы таямніцу, бессаромна звальнялі з працы. І нават заганялі на нары. Аднак часы непрадказальна змяніліся. Грошай на паўсядзённыя выдаткі катастрафічна бракуе. І яны ўжо маюць намер гэтую калгасна-халуйскую дыктатуру падаваць у якасці атракцыі для турыстаў у разліку на невялікі, але вельмі стабільны даход.

Дарма яны спадзяюцца, што пры адмыванні закарузлай дыктатарскай рэпутацыі можна абысціся такімі сціплымі сродкамі. І тэлерэклама не выйсце. Тут да зарэзу патрэбен мацёры іміджмэйкер. Ці хаця б той завалены лорд з яго рэкламнай канторай, які ў тутэйшых прыдворных колах ужо засвяціўся ў ранейшыя гады. Запатрабуе вялікіх грошай? А няма чаго скупіцца. Абноўленая рэпутацыя каштуе даражэй.

А зрэшты, можна і не ўвязвацца ва ўсе гэтыя навамодныя гульні з коньмі, сумнеўнымі арыстакратамі і дакучлівай тэлерэкламай. Але ў такім выпадку ад галоўнага фігуранта інтэграцыйнай мітусні спатрэбіцца хаця б адзін рэальны ўчынак. Эфектны. Безаглядны. Запамінальны надоўга. Узысці, да прыкладу, на Эверэст. Або нырнуць у Марыянскую западзіну. А прасцей за ўсё - сысці на супакой.

Час не трывае. Ужо амаль абвешчаныя выбары. А сезон падзення дыктатур надыходзіць раптоўна.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Напісаць каментар 31

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках