У чым сакрэт добрай поп-музыкі?

Ён крыецца ў чалавечым мозгу.

"Музыка можа рабіць чалавека шчаслівым - але чаму станоўчыя эмоцыі ў нас выклікаюць заўсёды такія акорды ў папулярных песнях? Даследнікі прааналізавалі сотні песень і знайшлі адказ на гэтае пытанне", - паведамляе нямецкі часопіс Der Spiegel, (пераклад - inopressa.ru).

Поп-музыку часцяком крытыкуюць за тое, што песні гэтага кірунку часта падобныя адна на адну. Аднак, кампазіцыі добра ўспрымаюцца шырокай публікай. "Каб высветліць прычыну гэтага, Вінцэнт Чэнг з Інстытута кагнітыўных і нейранавук Таварыства Макса Планка ў Лейпцыгу супольна з калегамі вывучыў 80 тысяч акордаў з без малога 750 поп-песень, якія апынуліся ў амерыканскіх чартах з 1958 да 1991 года. Кампутарная праграма вылічыла, з якой імавернасцю сустракаюцца пэўныя паслядоўнасці акордаў, і вызначыла для кожнага акорда два паказчыкі: наколькі чаканым ці нечаканым з'яўляецца акорд у музычным кантэксце і наколькі выраз акорд дазваляе адгадаць далейшы ход песні".

"Затым даследнікі прайгралі ўрыўкі з песень прыкладна 40 удзельнікам, аднак змянілі іх так, што песні больш немагчыма было пазнаць. Удзельнікі даследавання чулі толькі паслядоўнасць акордаў (...)", - гаворыцца ў артыкуле.

Даследчыкі высветлілі, што "песня здаецца слухачу найбольш прыемнай, калі за паслядоўнасцю акордаў, якая не дазваляе прадбачыць далейшы ход песні, стаіць больш чаканы акорд. Пасля акордаў, якія дазвалялі выказаць пэўную здагадку на далейшае гучанне песні, найбольш прыемна гучыць нечаканы акорд, пішуць даследчыкі ў навуковым часопісе Current Biology".

"МРТ-даследаванні пацвердзілі зробленыя высновы: прылеглае ядро ў мозгу падыспытных, дзе ўзнікае пачуццё шчасця, насуперак чаканням рэагавала не на праслухоўванне музыкі як такой, а толькі тады, калі слухач з цікавасцю чакаў прадаўжэння кампазіцыі".

Відавочна, удзельнікам здаваліся прыемнымі песні, у якіх дасягаўся добры баланс паміж чаканым і нечаканым, піша выданне.

"Раней меркавалася, што музыка падабаецца слухачу, калі ён нечакана чуе прыемную частку кампазіцыі." Мы паказалі, што гэта не так", - адзначыў калега Чэнга Штэфан Кэльш, які кіраваў даследаваннем. З ягоных слоў, галоўнае значэнне мае, у якім менавіта музычным кантэксце слухач будзе здзіўлены паслядоўнасцю акордаў".

"На думку навукоўцаў, вынікі даследавання можна выкарыстоўваць у навучанні музычных праграм стварэння музыкі", - паведамляе Der Spiegel.