Вераніка Мішчанка: Як пераадолець ляноту і страх

Калі кожны з нас зробіць хоць трохі, то наша Беларусь стане краінай для жыцця.

Цэлы месяц я прастаяла на пікетах збору подпісаў, піша актывістка Беларускага Нацыянальнага Кангрэсу і «Народнай Грамады» Вераніка Мішчанка для сайта hramada.org. Пазнаёмілася з мноствам людзей, выслухала сотні пытанняў, дала сотні адказаў. Часцей за ўсё я чула дзве рэчы:

- Як вы не баіцеся?

- У нас нічога не атрымаецца.

Я цяпер раскажу маленькую гісторыю са свайго жыцця. Я шмат гадзін працую за кампутарам. Для таго, каб трымаць сябе ў форме, мне даводзіцца штодня займацца спортам. Ровар і плаванне.

У адзін дзень я падышла да вады і зразумела, што не хачу плаваць. Мне нешта замінае, я не магу выкупацца. Мне проста лянота распрануцца і страшна зайсці ў гэтую ваду. І цяпер, калі ў мяне ўзнікае нейкі супраціў, я пытаюся ў сябе, што гэта: страх ці лянота? І часцей за ўсё гэта дзве рэчы адначасова.

Так я пераадолела ляноту. І кожны раз, калі я яе пераадольвала, маё жыццё станавілася лепшым, мая кар'ера станавілася лепшай.

А страх я пераадолела сем месяцаў таму. Тут, на Плошчы Свабоды, калі я прыйшла здымаць пікет Народнай Грамады. Гэта быў адзіночны пікет Валянціна Троцкага. Я трымала ў руках тэлефон, мне было жудасна страшна. У мяне ў жываце стаяў камяк, ногі былі ватныя, рукі трэсліся. Побач стаялі мае дзеці, здымалі мяне і Валянціна, падстрахоўвалі.

Калі Валянціна адвялі, я зразумела, што маё жыццё ніколі не будзе ранейшым. Але разам з тым мы адчулі тое пачуццё свабоды і годнасці, якое дазволіла нам адчуць сябе грамадзянамі і людзьмі.

Так у маім жыцці другі раз усё змянілася.

Я веру: калі кожны з нас зробіць хоць трохі, то наша Беларусь стане краінай для жыцця. Я ўсіх да гэтага заклікаю.

Вера - на шчасце дарога. Надзея - адзіны шлях.

Жыве Беларусь!