Што робяць алені ў цэнтры Менска і чаму яны скінулі рогі?

Алені прыехалі ў Менск разам з артыстамі дыяментавага цырка Якуціі.

Дзе ў Менску можна адшукаць аленяў, і як яны адаптуюцца да беларускага клімату - у рэпартажы карэспандэнта агенцтва «Минск-Новости».

Дзве дзяўчынкі, адной з якіх два гады, а другі - ужо больш за дзесяць, - з характарам. Гарэзуюць, нібы дзеці, - толькі выпусці з вальера. Такія прагулкі дазволеныя раз на дзень, па 30 хвілін. Алені прыехалі ў Менск разам з артыстамі дыяментавага цырка Якуціі.

Агулам, у Беларусі ім камфортна, толькі горача: жывёлы амаль адразу пачалі ліняць. А яшчэ яны ходзяць без рогаў, але гэта нармальна: калі цяплее, жывёлы іх скідаюць, каб адпусціць новыя. Менскі клімат для іх - нібы надыход вясны.

- Ежы для аленяў у Беларусі з аднаго боку поўна - ім можна даваць і бульбу, і яблыкі, і нават печыва. Праўда, жывёлам ніяк не абысціся без ягелю - моху, які расце ў тайзе. Мы яго збіраем усёй трупай артыстаў і возім з сабой. На адну жывёлу сыходзіць па цэлым мяху ў дзень, - распавядае дрэсіроўшчыца дзікіх жывёл Анастасія Нікіфарава.

- На сцэне яны ў нас і скачуць, і па бар'ерах ходзяць на дзвюх нагах. Трукі запамінаюць раз і на ўсё жыццё, праўда, складана навучыць іх выконваць іх у строгай паслядоўнасці - патрэбныя пастаянныя трэніроўкі, - адзначае Анастасія.

Гастролі дыяментавага цырка Якуціі ў Менску абмяркоўваліся яшчэ два гады таму. Артысты нарэшце прыехалі да нас, таму што выступалі зусім побач, у Літве. Назад, на радзіму, яны будуць дабірацца самалётам, а вось аленяў павязуць на машыне - трэба будзе блізу 20 дзён шляху.

А як адчуваюць сябе самі якуты ў Беларусі? Нашы 13 градусаў марозу для іх аналагічныя надвор'ю на радзіме ў канцы сакавіка. У Якуціі тэмпература ўзімку трымаецца ў межах -40°С. Праўда, холад там пераносіцца лягчэй, таму што паветра сухое.

Якуцкая трупа цыркавых артыстаў - вельмі маладая. Сярэдні ўзрост - 25 гадоў. Але сярод іх шмат прызёраў міжнародных конкурсаў з досведам выступленняў ва ўсім свеце.

- Калі мы прыязджаем у новы горад, то чуем парой: «Глядзіце, у нас дзеці будуць выступаць!». Але калі бачаць прадстаўленне, ставяцца ўжо больш сур'ёзна. Наша цыркавое шоў - як цэлы спектакль. У ім ёсць дзеянне, хай і казачнае, - кажа мастацкая кіраўніца гастрольнай трупы Фёкла Калесава.

Але галоўная «разынка» якуцкага цырка - іх нацыянальны каларыт. Са слоў артыстаў, не еўрапейскім стылем трэба прыцягваць, які нібыта ў трэндзе, а сваім, народным, спрадвечным, тым, чаго ў іншых няма. А яшчэ якуты вельмі цэняць сваю мову.

- Наш выступ заснаваны на нацыянальным каларыце, асабліва касцюмы і музыка, культура продкаў. Артыст заўсёды цікавы сваімі нацыянальнымі асаблівасцямі, - упэўненая мастацкая кіраўніца.

Кажучы пра Менск, якуты распавядаюць, як іх уразіў цэнтр горада - нідзе больш пакуль, на жаль, не выпала быць. Кожны дзень - па тры паказы.

- Пасля Менска адправімся на радзіму, у цырка юбілей - 25 гадоў. Але працы шмат. Марым пашырыць памяшканне, каб было дзе размяшчаць больш буйных, экзатычных жывёл, рабіць уражлівыя праграмы. У гэтым плане Белдзяржцырк вельмі зручны, у ім шмат месца, - адзначае Фёкла.

Калектыў у якутаў згуртаваны - усе 28 чалавек разумеюць адзін аднаго амаль без слоў. У Беларускім дзяржаўным цырку ім было вельмі камфортна. Сказалі, што гэта адзін з найлепшых у свеце, дзе давялося пабываць.

- Калі толькі прыехалі, зайшлі, падумалі: «Вау, гэта ж сапраўдны тэатр!» Цырк у Менску дзівіць інтэр'ерам. Ды і людзі працуюць тут ветлівыя, творчыя. Прафесіяналы, але не выхваляюцца гэтым. Дапамагалі нам, прапаноўвалі свае ідэі. Гэты месяц гастроляў, дзякуючы прыемнай атмасферы, праляцеў, нібы адзін дзень. А яшчэ, здаецца, быццам хадзіць у цырк у Беларусі - гэта прэстыжна. На кожным нашым прадстаўленні было шмат прыбраных гледачоў. Гэта прыемна для артыстаў, - дадала мастацкі кіраўнік.