Крык душы 54-гадовага каваля з Баранавічаў, які застаўся без бізнэсу

Сяргей Сідаркевіч абураны абыякавасцю ўладаў да праблем малога бізнэсу.

Сяргей Сідаркевіч - таленавіты каваль-самавук. Ягоныя працы ўпрыгожваюць будынак аптэкі-музею ў Баранавічах, піша intex-press.by. Аднак са студзеня Сяргей працаваць не можа. Кузню, якую ён арандаваў, прадалі з аўкцыёну. Шанцаў перамагчы буйны бізнэс на таргах ў Сяргея не было. Калісьці прадпрымальнік пачаў сваю справу з «дзяржаўнай падтрымкі» для беспрацоўных. Цяпер ён папракае дзяржаву ў нягнуткасці ды абыякавасці да праблем малога бізнэсу.

Пра тое, як былы беспрацоўны Сяргей Сідаркевіч адкрыў сваю справу, СМІ пісалі яшчэ ў 2010 годзе. Ён быў у ліку тых жыхароў Баранавічаў, хто ў крызісны для дзяржавы час вызначыў працаваць на сябе, атрымаўшы субсідыю на развіццё.

Па спецыяльнасці Сяргей - электрагазазваршчык. І першы час пасля рэгістрацыі ІП ён працаваў па спецыяльнасці, надаваў паслугі насельніцтву. Але праца здавалася сумнай. Сяргею хацелася рабіць нешта прыгожае і ўнікальнае. І ён вызначыў заняцца кавальскай справай.

Пяць гадоў у пошуках памяшкання

Творчае рамяство Сяргей Сідаркевіч асвойваў самастойна. Глядзеў працы іншых, вучыўся, набіваў руку. Адначасна шукаў памяшканне для ўласнай вытворчасці. Гэта было складана.

– Каб займацца кавальскім рамяством, трэба спецыялізаванае памяшканне. Ад молата, які важыць пяць тон, зыходзіць сталая вібрацыя і шум, ад горна – дым і курава. Кузня павінна знаходзіцца ў аддаленні ад жылых дамоў, каб нікому не перашкаджаць. Знайсці такое памяшканне ў Баранавічах складана. Я шукаў амаль пяць гадоў – - распавядае Сяргей.

Кузня «знайшлася» ў 2014 годзе на тэрыторыі «Баранавічыдрэва». У той час на прадпрыемства як раз прыйшоў інвестар. У кузні было ўсё неабходнае абсталяванне: молат, горн. Праўда, яно доўгія гады не эксплуатавалася і патрабавала рамонту, ды і сам будынак быў не ў найлепшым стане. Сяргей адрамантаваў абсталяванне, адрамантаваў дах, які працякаў, замяніў электраправодку.

- Тры гады я фактычна працаваў толькі для таго, каб раскруціцца. Каб паказаць, што я ўмею. Браў невялікія заказы, зварачныя работы выконваў, але гэтых грошай выстарчала, каб пражыць і плаціць арэнду і падаткі. І толькі ў мяне стала атрымлівацца, з'явіліся цікавыя заказы, моладзь нават на навучанне стала прасіцца, як я застаўся без кузні, - усхвалявана распавядае Сяргей.

Не вытрымаў канкурэнцыі

Ужо пасля першага года працы, кажа прадпрымальнік, ён задумаўся, каб выкупіць кузню, але лішніх грошай не было. У 2017 годзе, калі прыйшоў час падаўжаць дамову арэнды, ён звярнуўся з адпаведнай заявай да кіраўніка. Атрымаў «дабро», склалі дамову куплі-продажу. Але калі Сяргей прыйшоў рэгістраваць будынак у БТІ, яму адмовілі.

Выявілася, на падставе закона набыць кузню паводле наўпроставай дамовы ён не можа, бо прадпрыемства знаходзіцца ў стадыі ліквідацыі, а значыць, яго маёмасць павінна прадавацца праз аўкцыёны.

Пачалася чарада аўкцыёнаў. Першапачаткова будынак выставілі за 50 тысяч даляраў у эквіваленце, але ахвотных яго набыць за такія грошы не знайшлося. На наступных аўкцыёнах кошт паступова зніжаўся. Калі кошт стаў прымальным для каваля, цікавасць да будынка праявіла даччынае прадпрыемства мэблевай фабрыкі «Лагуна». У прадпрымальніка, які перабіваўся на невялікіх замовах, супраць бізнэсу з вялікім капіталам шанцаў не было.

– «Лагуна» можа сабе дазволіць скупляць будынкі направа і налева. Для мяне тыя ж 50 тысяч даляраў, за якія на першым аўкцыёне выставілі кузню, – велізарныя грошы. І калі б яны ў мяне былі, я б аддаў іх, не задумваючыся, таму што гэты будынак мне патрэбны, - кажа каваль.

Як толькі кузню выставілі на аўкцыён, Сяргей Сідаркевіч стаў абіваць парогі інстанцый аж да адміністрацыі Лукашэнкі з просьбай у парадку выключэння прадаць яму гэты будынак паводле наўпроставай дамовы. Паказваў свае працы, распавядаў пра бізнэс. Чыноўнікі ківалі галовамі, захапляліся працай, спачувалі, але толькі разводзілі рукамі: закон ёсць закон, зрабіць нічога нельга.

«Паеду падымаць эканоміку іншай краіны»

Са студзеня гэтага года Сяргей Сідаркевіч фактычна беспрацоўны. У гарвыканкаме яму прапаноўвалі варыянты памяшканняў для працы. Ніводзін з іх Сяргея не задавальняе.

- Мне прапанавалі арандаваць частку памяшкання на вуліцы Вільчкоўскага, дзе ўжо працуе іншы каваль. Прадстаўніца гарвыканкама асабіста са мной ездзіла глядзець яго. Але там зусім невялічкае памяшканне, з агульным уваходам. Калі паставіць яшчэ адзін молат, ад шуму і вібрацыі знаходзіцца там будзе немагчыма – - тлумачыць Сяргей.

Былі яшчэ варыянты арэнды, але арандаваць кузню Сяргей ужо не хоча. Кажа, пасля таго, што здарылася, баіцца арэнды, бо няма гарантыі, што яго таксама не папросяць, ледзь ён наладзіць сваю вытворчасць.

А будынак, які можна было б набыць пад кузню, ён у горадзе не знайшоў.

- У гарвыканкаме мне знайшлі варыянт на тэрыторыі вайсковай часткі. Паводле дакументаў там кузня, паводле факта — напаўразбураная лазня або нешта накшталт таго. Ці, да прыкладу, на заводзе прапанавалі кузню. Але знаходзіцца яна ў цэху плошчай 3 тысячы «квадратаў» і хочуць за яе 120 тысяч даляраў – - пералічвае каваль прапанаваныя яму варыянты. - Калі б так лёгка было знайсці падыходны будынак у Баранавічах, я б нават не мітусіўся. Але ўсё, што прапануюць, нерэальна. Я ж не прашу набыць мне памяшканне, але дапамажыце знайсці выхад! Супраць такіх гігантаў, як «Лагуна», малы бізнэс - нішто. І я не адзін такі, - кажа каваль.

Што рабіць далей, Сяргей не ведае. Гаворыць, на тое, каб пачынаць усё нанова, у яго няма ні сіл, ні магчымасці. А працаваць за капейкі на нецікавай працы ён не хоча.

- Я разумею, ёсць закон. І ўсе разводзяць рукамі. Але ж законы пішуць людзі. Ну зрабіце такі закон, каб у сітуацыі, падобнай на маю, не разводзіць рукамі – - рэзюмуе Сяргей. - А так атрымліваецца, у 54 гады я выкінуты на вуліцу. І мая рэдкая спецыяльнасць, якой цікавіцца моладзь, нікому не патрэбная.

Сёння каваль сур'ёзна задумваецца над тым, каб з'ехаць. Тым больш, кажа ён, яму ўжо паступалі прапановы з краін блізкага замежжа.

– Мабыць, давядзецца падымаць эканоміку іншай краіны. Людзі нават гатовыя даць мне памяшканне. Але чаму я павінен з'язджаць, каб займацца тым, што ў мяне атрымліваецца, што я люблю? - кажа ён. - Цяпер шмат кажуць аб падтрымцы бізнэсу. Але ў чым палягае гэтая падтрымка? Кінулі, як кацяня. Ну, выплыў. Дык вы хоць назад не штурхайце!