Молодняк разъехался уже,
Старики остались доживать,
Я тебе сочувствую в душе,
Родина моя, Деревня-мать.
Да, я понимаю молодежь:
Им в деревне нечего ловить,
Здесь ты просто так не проживешь,
Тут придется тяжкий труд любить.
Так они и будут уезжать,
Но не будет вечно, как сейчас,
Некому их будет уже ждать,
Вот такой, ребята, у нас квас.
Будут на погосте старики,
Повзрослеет эта молодежь,
Кто-то прогульнется у реки,
Где жилого дома не найдешь
(Дмитрий Гревцев)

Глубокая туга бярэ за душу, калі прыяздаеш у сваю веску. Дым з комінау, раніцай, падымаецца ужо цераз адзін. Дяцей у весцы стала менш. Працы - амаль няма, акрамя фермы. Што нас чакае далей?

Дзякуй.за праўду!

Cёлета наведала маміну родную вёску і тую, дзе яе зь сёстрамі ды брацікам - чацьвёра сірот - выхоўвалі родныя цётка зь дзядзькам. Новая хата, пабудаваная ў1956 г . маімі бацькамі замест адабранай калгасам ў прадзедаў - разбураная, бо была прададзеная цёткай п'янтосам, якія цяпер разбураюць суседнюю добрую хату / падлогу ўжо згнаілі/. У вёсцы стала жывуць 11 чалавек. Могілкі знаходзяцца ў суседняе вёсцы за 1.5 км . Вялікая некалі вёска, вядомая з 16 стагодзьдзя, напалову жывая, па вуліцы жудасна было ісьці да могілак, бо трецяя частка вёскі знаходіцца якраз у тым баку, дзе могілкі. Мне было страшна... Нікога німа, ні коткі, ні сабакі. Баба Зіна, якая жыла адна на гэтым канцы і ў якое я заўсёды брала лапату ды граблі, сёлета памерла. Сустрэнеш якога злыдня - крычы - не крычы ніхто не прыбяжыць, нават калі пачуе. Во, да чаго ўлады дакіраваліся, высмакталі ўсю моладзь на "вялікія будоўлі камунізму" ў Сыбіры, на поўначы ды й на цаліну казахстанскую.

Быльняг вакол большасьці хат. А колькі сёлета сьліў ды яблык! Вянуць на ветках ды сыпюцца , бо няма каму зьбіраць, няма каму іх есьці. Таксама ні курыцы, ні кароўкі ў пакуль яшчэ жывых старых гаспадароў.
Замест таго каб пра сваё дбаць , ехалі будаваць на чужыну. Дабудаваліся...