З Драздоў з нелюбоўю

Балота - натуральнае асяроддзе для зараджэння змовы.

Калі ёсць у нашым горадзе месца, якое можа ўзляцець на паветра без усялякіх выбуховых прылад, проста ад сілы нянавісці і страху, дык гэта нават не баракі Чыжа, якія знявечылі горад, а Дразды. Жыць у такім месцы можна пагадзіцца хіба што паводле прысуду, калі ад цябе нічога не залежыць. Зрэшты, хіба гэта жыццё?

На мінулым тыдні калегі апублікавалі поўны спіс уладальнікаў дамоў у Драздах. Прагледзела па дыяганалі - і ледзь вытрымала, каб не пачаць шкадаваць насельнікаў гэтага гета (ніхто з іх не варты жалю, ніводная істота). Прачытала ўважліва - і ледзь вытрымала, каб не пачаць злараднічаць (але мы ж з вамі добрыя, мы не злараднічаем). Нарэшце, зразумела, што Дразды - добрае месца для даследаванняў энтамолагаў або іншых спецыялістаў. Але ніяк не для насалоджаная вечаровай гарбатай на верандзе.

З нядаўніх часоў самы згадваны жыхар Драздоў, які сядзіць у СІЗА КДБ, былы начальнік службы бяспекі правадыра Андрэй Уцюрын. Там жа - пакуль не ў СІЗА, а ў Драздах - жыве і старшыня КДБ Валерый Вакульчык. І вось я ўявіла сабе гэтае іх жыццё. Выходзіць, выкажам здагадку, яшчэ не арыштаваны Уцюрын, упэўнены ў заўтрашнім дні, пагоднай раніцай у сад нарваць свежага баршчэўніку да сняданку. А тут, уявім, Вакульчык з таксай ходзіць. І вось яны абменьваюцца сяброўскімі прывітаннямі, абяцаюць адзін аднаму абавязкова заскочыць у выходныя на партыю ў падкіднога дурня - пры гэтым Вакульчык ужо ведае, што не толькі ў выходныя, але сёння ўвечары Уцюрын ужо ні да каго ў госці зайсці не зможа, а партыю ў падкіднога будзе разыгрываць хіба што з суседзямі з камеры. Пры гэтым, не выключаю, і сам Уцюрын ўжо сабраў прыстойнае дасье на Вакульчыка і чакае толькі аўдыенцыі, каб таго ўтапіць. Але не паспее, таму што Вакульчык першым падмітусіўся.

Так усе яны і жывуць, ведаючы, што калі не ўтопіш ты - утопяць цябе. Варыянтаў няма, пытанне толькі ў хуткасці. І таму сочаць адзін за адным, збіраюць кампрамат, даносяць, зневажаюць, каб першымі выкласці свой кампрамат. Але пры гэтым - вітаюцца, усміхаюцца, носяць адзін аднаму хабары і выпіваюць разам, ненавідзячы і баючыся адзін аднаго.

Кіраўнікі дзяржаўных канцэрнаў суседнічаюць з сілавікамі, якія іх саджаюць. Суседзі-сілавікі садзяць таксама адзін аднаго. Міністры і прапагандысты суседнічаюць з адстаўнымі фаварытамі, чый прыклад так і не стаў нікому навукай. А адстаўныя фаварыты, у падсуседзях з тымі, хто іх пасадзіў, смачна плююць на іх пляцы і нашэптваюць праклёны. Усё гэта нагадвае маленькае правінцыйнае пекла. Не дантава кола, вядома, а так, смуроднае балота. Яшчэ і поп сярод жыхароў - каб ужо зусім гратэскава гэтая камунальная кватэра выглядала. Напэўна, адмыслова падсялілі, каб хабары асвячаў.

Вось, да прыкладу, адна з домаўладальніц у Драздах: былая дырэктарка цырка Таццяна Бандарчук. Спачатку яе арыштавалі за хабар, але - выкруцілася і нават вярнулася ў цырк. Другі раз не саджалі, але распачалі крымінальную справу за злоўжыванне службовымі паўнамоцтвамі і выпхнулі з цырка. Гадоў пяць назад яна казала журналістам, што поле грады на пенсіі. І вось уявіце сабе гэта букалічнае пенсійнае баўленне часу - палоць градкі ў суседстве з тымі, хто цябе саджаў. Марыць, як дзеўбанеш ім па чэрапе матыкай. І ведаць, што не дзеўбанеш, - гэта і ёсць тваё асабістае пекла.

Або, да прыкладу, Аляксандр Бароўскі, былы старшыня «Белнафтахіму». Арыштоўваў яго сусед з Драздоў Сцяпан Сухарэнка ў траўні 2007 года. Даслоўна праз пару месяцаў, праўда, Сухарэнка зляцеў з пасады, шчодра абсыпаны абразамі і кпінамі з боку гаспадара. Вось ужо радасці ў Драздах напэўна было ў той дзень! І нічога, дом не прадаў, не з'ехаў з гэтай камунальнай кватэры, звык быць прыніжаным, як і Вадзім Зайцаў, які рушыў за ім у глухую адстаўку. Уяўляеце, як яны абодва ненавідзяць і адзін аднаго, і цяперашняга Вакульчыка? Зрэшты, неўзабаве, думаю, Вакульчык да іх далучыцца: старшыні КДБ у нас мяняюцца хутчэй, чым матацыклісты-зухі на дарогах.

З іншага боку, такое дробнае смуроднае балота - выдатнае натуральнае асяроддзе для зараджэння змовы. Усе ненавідзяць адзін аднаго. Адны адседзелі, іншыя рыхтуюцца. Каты дзейсныя сядзяць задам на градцы бок аб бок з катамі адстаўнымі і таму пакрыўджанымі. Усе разумеюць, што з гэтага балота трэба было б уцякаць, ды няма куды. А некаторыя раптам пачынаюць думаць, што калі прыбраць з балота самую тлустую жабу, то атрымаецца цалкам сімпатычны ставок з прэснай вадой з блікамі сонца на чыстай вадзе, і не трэба будзе больш баяцца і ненавідзець суседзяў. Так што, калі і шукаць змову, то не ў асобных структурах - у КДБ, у міністэрстве абароны, у МУС, - а ў Драздах. Менавіта там колькасць патэнцыйных змоўшчыкаў на квадратны метр зашкальвае. Ды і схавацца ад старонніх вачэй у зарасніках баршчэўніку там прасцей, чым каля гарадавога.

Цяпер зразумела, чаму пасля арышту Уцюрына адусюль палілася інфармацыя пра раскрыццё змовы сілавікоў. Напэўна, надакучыла Уцюрыну і парачцы ягоных калег, памiж лапатак ад палкіх поглядаў суседзяў чухаецца ды і жахі сняцца. А хтосьці возьме і параіць: трэба папа выклікаць, змову зняць. Яны і выклікалі - свайго, суседа з Драздоў. А ён, пачуўшы «змову», пайшоў ды і паведаміў, куды трэба. Таму што пільны, як і ўсе ў Драздах.

Ірына Халіп, спецыяльна для Charter97.org

Калі вам спадабаўся артыкул, вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL 97 1160 2202 0000 0002 1671 1123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас [email protected]