American Thinker: Ці не пара Расеі «паспрабаваць на смак» дактрыну Манро?

Крэмль паступіў у Венесуэле неабдумана.

Вось вам і «рукі прэч ад Венесуэлы», як любіць казаць член Палаты прадстаўнікоў Ільхан Амар (Ilhan Omar), піша выданне American Thinker (пераклад – inosmi.ru).

Дагэтуль яна неяк падазрона маўчала ў «твітэры» пра новую рэальнасць - пра тое, што расейскія войскі цяпер высадзіліся ў Венесуэле, каб падтрымаць абложаную (і пацярпелую поўны правал) сацыялістычную дыктатуру Нікаласа Мадуры. Нават газета «Хіл» (The Hill), цалкам занятая праблемамі палітычнага балота, звярнула ўвагу на гэтае паведамленне:

«З паведамлення міжнароднага інфармацыйнага агенцтва Рэйтэр( Reuters), у Венесуэле прызямліліся два самалёты расейскіх ВПС з амаль сотняй вайскоўцаў і чыноўнікам расейскага вайсковага міністэрства на борце.

Паводле звестак онлайн-сэрвісу для адсочвання палётаў «Флайтрадар24» (Flightradar24), у пятніцу з расейскага вайсковага аэрадрома «Чкалаўскі» ў Каракас вылецелі пасажырскі самалёт Іл-62 і вайсковы грузавы самалёт Ан-124, паведаміла прэс-служба.

Тры месяцы таму дзве краіны правялі на тэрыторыі Венесуэлы вайсковыя вучэнні, аб якіх Нікалас Мадура высока адазваўся як аб доказе ўмацавання сувязяў паміж дзвюма краінамі, гаворыцца ў паведамленні «Рэйтэр».

Як напісаў у «Твітэры» венесуэльскі рэпарцёр Хаўер Маёрка (Javier Mayorca), на борце першага самалёта знаходзіўся начальнік Галоўнага штаба наземных войскаў Васіль Танкашкураў, а другі самалёт, грузавы, прывёз 35 тон не ўдакладненага грузу».

Венесуэльскі бандыт, узяты ў кола дэмакратычнымі сіламі, быў ужо на мяжы краху, але тут на дапамогу яму прыходзяць расейскія сілы «хуткага рэагавання» — ці што там гэтым войскам было даручана. Ходзяць чуткі, што яны прыбылі для рамонту венесуэльскіх вайсковых самалётаў-развалюх, раней набытых за мільярды ў расейскіх пастаўшчыкоў.

Аднак цалкам магчыма, што фраза «на мяжы краху» адпавядае рэчаіснасці, улічваючы вялікую колькасць вайскоўцаў, якія дэзерціравалі з венесуэльскага войска. Як паведамілі ўлады Калумбіі, за чатыры дні ў лютым дэзерціравалі «сотні» вайскоўцаў. А ў нядаўнім паведамленні гаворыцца, што колькасць дэзерціраў вырасла да некалькіх тысяч.

Цяпер у нас на тэрыторыі Заходняга паўшар'я ёсць расейцы, і, як мінімум, яны ладзяць шоў (аналагічнае кубінскаму ракетнаму крызісу), каб праверыць рашучасць прэзідэнта Трампа. Яны таксама прыбылі, каб ахоўваць рэжым Мадуры ад венесуэльскага народа, які хоча, каб ён прыбраўся з краіны.

Яны нанеслі больш моцны і больш імклівы ўдар, чым ЗША. ЗША разлічвалі, што могуць проста чакаць, калі за іх гэта зробяць венесуэльскія дэзерціры, якія паступова «абяскроўліваюць» войска.

А расейцы ўбачылі, што тыя марудзяць, і вызначылі скарыстацца момантам. Бо яны здабываюць урокі, якія ім падносіць гісторыя. Яны ведаюць, што, калі не быць гатовым да ўварвання, можна папросту атрымаць вынік, падобны афганскаму, таму яны і мадэрнізавалі сваё войска. Яны таксама ведаюць, што каляровыя рэвалюцыі ствараюць для іх праблемы, а яны, як адзначае незалежная «Москоу таймс» (The Moscow Times), успрымаюць падзеі ў Венесуэле як каляровую рэвалюцыю. Яны таксама ведаюць, што падтрымка дыктатара, як гэта было ў Сірыі, у якасці сродку абароны сваіх меркаваных стратэгічных інтарэсаў, спрацоўвае і дзейнічае на амерыканцаў, якія ў значнай ступені дазволілі яму дамагчыся свайго. І, нарэшце, яны нутром чуюць, што ЗША з радасцю зробяць усё, каб пазбегнуць наўпроставай канфрантацыі з імі — гэты ўрок яны вынялі з кубінскага ракетнага крызісу.

Гэта сапраўды азначае выпрабаванне, праверку прэзідэнта Трампа.

Праўда, ёсць важны момант. Яны, відавочна, недаацэньваюць некаторыя іншыя моманты.

Намаганні Венесуэлы, накіраваныя на сваё вызваленне, зусім не з'яўляюцца звычайным сутыкненнем груп і інтарэсаў. У гэтай краіне фактычна існуе адзінае агульнанацыянальнае меркаванне, згодна з якім недзеяздольная дыктатура павінна сысці. І гэта адзінае меркаванне карыстаецца падтрымкай практычна ўсіх суседніх краін, што беспрэцэдэнтна для гісторыі Лацінскай Амерыкі. Бразілія, Калумбія, Перу, Эквадор, Чылі, Аргенціна, Канада і многія іншыя дзяржавы ў значнай ступені падзяляюць яго, і гэтая міжнародная салідарнасць расце. Адправіць войскі ў Венесуэлу – значыць, рызыкаваць апынуцца ў стане канфрантацыі з цэлым шэрагам абураных краін.

І памочнікі прэзідэнта Трампа надаюць Венесуэле асабліва пільную ўвагу, лічачы многае ў гэтым кірунку найважнейшымі задачамі. У іх ёсць хаўруснікі ў Кангрэсе, такія як сенатар Марка Рубіё. І акрамя блазнаў левага толку накшталт Ільхан Амар, якія распаўсюджваюць вялікія ісціны, у іх ёсць і дэмакратычнае кіраўніцтва. Як-ніяк, яны ў 2020 годзе хочуць перамагчы ў Фларыдзе. Кінуць выклік ЗША, якія сканцэнтраваныя на праблеме, - гэта залог непрыемнасцяў.

Яны недаацэньваюць і тое, што ЗША могуць скарыстацца гэтым выклікам, і для гэтага ў іх ёсць гістарычны прэцэдэнт, які называецца «дактрынай Манро». Гэтая дактрына зусім не з'яўляецца інструментам амерыканскага імперыялізму, як сцвярджае імперыялістычны ўрад Кубы, які фактычна вызнае ідэалогію Кастра. Напраўду гэтая дактрына з'яўляецца палітыкай абароны лацінаамерыканскіх дзяржаў, якія нараджаюцца, ад замежнага ўмяшання з тым, каб яны маглі развівацца самастойна. Ёсць мноства падстаў для таго, каб успомніць гэтую дактрыну цяпер.

І нарэшце, яны, напэўна, думаюць, што прэзідэнт Трамп - гэта папяровы тыгр. Быццам ён, нягледзячы на сваю жорсткую рыторыку, здрыганецца, каб пазбегнуць канфрантацыі. Трамп з'яўляецца чалавекам, дзеянні якога поўныя нечаканасцяў. Магчыма, яны на ўласным горкім досведзе зразумеюць, што зрабілі няправільны выбар.