«Вядомыя расейскія «артысты» сваім падлабуньваннем прабілі дно»

Пра паводзіны «дзеячаў культуры» і іхнія заявы.

«Не чапайце артыстаў, прасталытак і фурманаў. Яны служаць усялякай уладзе», - фраза, якую прыпісваюць адміралу Калчаку. Невядома да якой ступені гэты дэвіз дапамагаў прадстаўнікам вышэйназваных прафесій пазбегнуць праблем падчас Грамадзянскай вайны пры ўваходзе Расейскага войска ў той ці іншы горад. Але дакладна можна сказаць, што праз сто гадоў, не дай бог, калі б надарылася ў Расеі сацыяльна-палітычныя канфлікты (да якіх Пуцін і Ко вядуць краіну сямімільнымі крокамі), такія дырэктывы наўрад ці б хтосьці аддаваў, піша Telegram-канал «СерпомПо».

Сціжма разнастайных вядомых расейскіх «артыстаў» (актораў, музыкаў, мастакоў і прадстаўнікоў іншых творчых прафесій) сваім цынізмам, прадажнасцю, падлабуньваннем і апраўданнем злачынстваў Крамля прабілі дно не меншую колькасць разоў, чым чыноўнікі, сілавікі або прапагандысты ў абліччы журналістаў.

І гэта толькі на першы погляд можа здацца, што шкоды ад іх хлусні менш.

Толькі на гэтым тыдні адгрымела гісторыя са спеваком Аляксандрам Маршалам, які параіў з'язджаць з краіны ўсім, хто не з'яўляецца прыхільнікам Пуціна, як з'явілася чарговае шчырае прызнанне.

Яшчэ адзін бачны пуцініст, музыка Юрый Башмет у інтэрв'ю тэлеканалу RTVi вяшчаў пра тое, што заходнія краіны проста злуюцца і зайздросцяць нам, бо ні ў каго з іх «няма Пуціна - лідара такога таленту і такіх якасцяў». Што іх санкцыі звязаныя са з'яўленнем у нас «магутнага хлопчыка» у асобе цяперашняга прэзідэнта. І наогул заходнія санкцыі з'яўляюцца «добрым допінгам» для развіцця Расеі. Што да незадаволенасці збяднелых і пазбаўленых правоў расейцаў у краіне, то, маўляў, такое ёсць усюды, не толькі ў Расеі.

Сапраўды, у параўнанні з гэтай публікай, нават «прадстаўнікі першай найстаражытнейшай» - проста грамадзянкі, якія сумленна зарабляюць свой хлеб (не маючы на ўвазе цяперашніх «свецкіх ільвіц» і іншых прадстаўніц чынавенскіх гарэмаў - ад «памагатых дэпутатаў» да «генералак войска»).

Не кажучы ўжо пра людзей нармальных прафесій з «падвышанай сацыяльнай адказнасцю» - рамізнікаў (таксістаў, афіцыянтаў, краўцоў, цырульнікаў ды іншых працаўнікоў сферы паслуг). Нават пры дрэнным раскладзе большасці з іх наўрад ці спатрэбяцца высокія індульгенцыі – дарма што якому нягодніку гарнітурчык пашыў або манікюр зрабіў. Нарэшце усе мы па волі альбо супраць яе з'яўляемся калі і не саўдзельнікамі пуцінізму, то так ці інакш запэцканыя ў ім.

Што ж тычыцца «дзеячаў культуры», якія прадалі свой гонар, сумленне і годнасць, то на паблажлівасць новых калчакоў або чапаевых, а ўжо тым больш на народ-баганосец, ім, калі што, наўрад ці варта разлічваць у будучыні. І вось чаму. Тое, што хоць неяк было правільна для пачатку XX стагоддзя, цалкам не з'яўляецца такім у XXI.

У эпоху інфармацыйных тэхналогій, масавых камунікацый і «гібрыдных войнаў» - растыражаванае слова вядомай асобы, якая гандлюе сваім аўтарытэтам - падобна да зброі масавай паразы, маральнага і сацыяльнага генацыду. І ніякія іншыя «заслугі перад Бацькаўшчынай» нейкі там ступені не стануць сур'ёзнай змякчальнай акалічнасцю. Да таго ж усе «хады запісаныя» і старанна задакументаваныя ў электронным выглядзе. Таму апраўдання - «нас таксама падманулі» або мы «шараговыя жаўнеры», якія проста «выконвалі загад» - не для іх.

Так што, справядлівая люстрацыя (а для тых, хто не дажыве - суд гісторыі, што больш страшны) у гэтым выпадку - лепшае, на што гэтыя спадары і спадрыні змогуць разлічваць у перспектыве.