Сочынскі шабаш для асабліва абраных

Але безнадзейнае падзенне рэйтынгу не падняць ніякімі сіламі.

Брокен ужо не ў модзе. Еўрапейская глуш, адстой. Ніводную прыстойную вядзьмарку туды не прывабіш. У нашы часы нячыстая сіла відавочна аддае перавагу Сочы, Чырвонай Паляне. Або ў крайнім выпадку - наваколлю Крамля.

Менавіта там у адзін з завейных дзён лютага сабраліся вядучыя вядзьмаркі Расеі. Іх узрушыла неймаверная навіна: у Пуціна ўпаў раптам рэйтынг. Падумаць нават страшна - да 33 адсоткаў! А таму ў Маскву зляцеліся ўсе, хто мог. Імгненна стварылі кола сілы. Запалілі магічныя свечкі. Краіна затаіла дыханне.

Гэты таямнічы працэс адсочвала не толькі забабонная Расея. Бескампрамісны тэлеканал «Еўраньюс» шматкроць паўтараў захапляльны сюжэт аб важнай палітычнай падзеі. Дамы ў чорных балахонах у вольным рытме рухаліся па колу, адцягваючыся зрэдку для скупога каментара на камеру.

А ў паралельным мантажы высокі ўладальнік пахіснутага рэйтынгу, убраны ў строгі камуфляж, упарта падымаўся ўгору крутым схілам. Тайга вакол была глухой і дзікай. Ён прытаміўся, прысеў на найбліжэйшы пянёк. Паплечнікі паслужліва падалі нейкі карычневы квадрацік, знойдзены ў траве. Дзіўную знаходку ён міласціва прыняў, панюхаў чамусьці. Грэбліва адкінуў. І зноў рушыў у бок ужо недалёкай вяршыні.

Як склаўся далей лёс гэтых заваёўнікаў непрыступных схілаў, і ці ўдалася вядзьмаркам спецаперацыя ў падняцці рэйтынгу, у рэпартажы навін сарамліва замоўчваюць. Але мяркуючы з таго, што неўзабаве пасля памятнага кола сілы была прызначаная раптам інтэграцыйная нарада ў Сочы, дзесьці штосьці ўсё ж пстрыкнула. І даволі выразна. Не выключана, што вядзьмаркі меркавалі нават паўнавартасны шабаш. Аднак у высокага кіраўніцтва на гэты конт можа быць іншае меркаванне.

І ўсё ж дату сустрэчы выбралі ў поўнай адпаведнасці з гэтай новай тэндэнцыяй - 13 лютага. Парадак дня мудрагелісты і да крайнасці туманны: нешта аб далейшым паглыбленні ў мэтах няўхільнага развіцця чагосьці. А фактычна ўсё тое ж, што звычайна: «нахіліць ненахіляльнага».

Пасля такіх сустрэч суправаджаючым тэлежурналістам нават выразны рэпартаж змантаваць амаль немагчыма. Дыктатар перад камерамі наогул распавядае нешта недарэчнае аб начных адкрыццях з Пуціным па каналах асаблівай сувязі або ўспамінае раптам пра тое, як гнеўна пляснуўшы дзвярыма, адмовіўся наадрэз наведваць прапанаваныя ў якасці суцяшэння спаборніцтвы ў самба.

Але, тым не менш, лётае ў Сочы акуратна. На першы выклік. Як некалі накіроўваліся ў Маскву тутэйшыя функцыянеры, незалежна ад рангу. Змяніліся пакаленні. Звычкі захаваліся. І не так важна, куды ляцець - у Крэмль або ў Сочы. Сутнасць у тым, што выклікаюць на дыван. А ў каго гэты самы «дыван», той і начальнік.

Ці пойдзе там на гэты раз адкрытая гутарка аб пуцінскім падатковым манеўры, абмяняюцца партнёры разважаннямі аб свавольствах надвор'я ці проста раскажуць адзін аднаму свае кіроўныя сны, ніякага значэння не мае. Пра што б гаворка ні ішла на гэтых вячорках, па кутах будзе па-ранейшаму бадзяцца панылы цень канфузнага аншлюсу. Толькі ў гэтым сутнасць. А ўсё астатняе – дадатак. Ці нават прыметнік. Як дзверы, у старой п'есе пра беднага Мітрафанушку.

І кожны з гэтых дзіўных суразмоўцаў ведае, што патугі іх марныя. Мала каму чаго хочацца! Але хто ж ім дазволіць? Ніякага аб'яднання не будзе. І дармовай нафты нікому ніхто не дасць. Гэта ўсё легенды даўно спачылай інтэграцыі. Але фэйкавым хаўруснікам бясконца дарагі сам працэс. А таму ляцяць. Сустракацца. Замаскаваўшы пад гэтую сустрэчу заадно і адпачынак. Забыўшыся аб тым, што сустракаліся шматкроць марна. Дэманструюць каравыя ўсмешкі перад тэлежурналістамі. І непахісную ўпэўненасць, што ліха абдурылі адзін аднаго.

А то як жа! Вось задумаў Пуцін «рэвізію» саюзнай дамовы. Ягоныя паслужлівыя кручкатворы адкапаюць які-небудзь двухсэнсоўны пункцік і выставяць партнёру бескампрамісны рахунак. І тады пойдзе працэс.

Не пойдзе. Гэта толькі здаецца, што народ заўсёды маўчыць, а ўсяму свету на гэтыя маленькія хітрасці свежазлепленых чараўнікоў начхаць. Якой бы слабай ні здавалася Еўропа, другога Мюнхена не будзе. І ніякія трукі з архіўнымі крамлёўскімі паперамі імперскія праблемы не развяжуць. Але спакуса вялікая. І як тут не спадзявацца, што спрытныя падручныя ў стосе папер з размашыстым аўтографам амбіцыйнага аграрыя, асядлаўшы раптоўную ўдачу, усё ж знойдуць патрэбную зачэпку. І рознакаліберная іржа адроджанага «саўка» лавінай накіруецца да заходніх межаў.

А дзевяць з паловай мільёнаў грамадзян незалежнай дзяржавы будуць цярпліва чакаць, пакуль два выпадковыя лузеры з абрынутым рэйтынгам скажуць ім потым, як называць факт, які адбыўся з іх волі – аншлюсам або яднаннем.

І чым больш вось такіх інтэграцыйных сустрэч і вячорак у Сочы, тым больш зразумелы іх фінал: ні таму, ні другому ўжо даўно нічога не свеціць. Натура, якая сыходзіць, на перспектыву не ўплывае. Той цягнік, квіток на які так дакучліва дэманструе Пуцін, ужо даўно сышоў. І нават у раскладзе не значыцца. А кар'еру ягонага мітуслівага партнёра загубілі невыкараняльныя замашкі калгаснага спартоўца і неймаверная паслужлівасць правінцыйнага вылучэнца. Гэтыя двое быццам бы ў розных вагавых катэгорыях, аднак яны ў чымсьці неймаверна падобныя. Кожны ўжо ведае, што безнадзейнае падзенне рэйтынгу не падняць ніякімі сіламі. Але ўсё ж з надзеяй чакаюць, што ім у выніку скажуць вядзьмаркі.

Час ідзе, а тыя не прылятаюць. У сочынскім небе хмурна і пуста. Распаўсюдзіліся нават чуткі, што нячыстая сіла зноў выбірае стары правераны маршрут - на Брокен. Што зробіш, такія часы.

Нармальная вядзьмарка аддае перавагу шэнгену.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для Charter97.org