29 сакавiка 2024, Пятніца, 0:02
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

«Гатовая працаваць за $150, больш у горадзе не плацяць»

22
«Гатовая працаваць за $150, больш у горадзе не плацяць»
ІЛЮСТРАЦЫЙНАЕ ФОТА

Як беларусы шукаюць працу.

Жыхарка Слоніма 27-гадовая Анастасія Пашынская шукае працу «хоць бы на 400 рублёў». У дзяўчыны трэцяя група інваліднасці, праз гэта «не кожны хоча браць яе на працу». 30-гадовы Сяргей Каляда жыве ў Кобрыне, і ўжо тры месяцы ён беспрацоўны. Праз малую колькасці прапаноў мужчына знізіў патрабаванні ніжняй планкі заробку да 500 рублёў. «Паставіў з разліку, што гэта мінімум», - тлумачыць ён.

Сайт tut.by пагаварыў з беларусамі, якія шукаюць працу з заробкам да 500 рублёў, і даведаўся, з якой прычыны яны згодныя на гэтую суму.

У рэспубліканскім банку вакансій сёння размешчана блізу 79 тысяч прапаноў ад наймальнікаў (актуальныя, праўда, далёка не ўсе з іх). Пры гэтым блізу 47,6 тысячы з гэтых вакансій - з заробкам да 500 рублёў. У некаторых выпадках гэта прапанова на поўную стаўку, у некаторых - на няпоўную. Як правіла, сума ў вакансіі пазначаная да выплаты падаткаў. Калі адняць 14% падатку (13% падаходнага падатку і 1% у ФСАН), то заробак «на рукі» атрымаецца прыкметна меншы. На гэтыя грошы наўрад ці забяспечыш годны ўзровень жыцця сабе і сваёй сям'і. Разлічваць на дапамогу з прычыны беспрацоўя (міністарка працы і сацыяльнай абароны Ірына Касцевіч раней паведамляла, што яна складае ў сярэднім 27 рублёў) не даводзіцца.

«Згодна пайсці прыбіральшчыцай, але ведаю, што не выжывем»

Жыхарка Слоніма 27-гадовая Анастасія Пашынская шукае занятасць «хоць бы на 400 рублёў». У дзяўчыны трэцяя група інваліднасці праз скрыўленне хрыбта, таму ёй нельга «доўга стаяць і падымаць цяжар».

Дзяўчына атрымала спецыяльнасць настаўніца працы і малявання ў Ваўкавыскім педагагічным каледжы. Адразу пасля выпуску яна ўладкавалася выхавальніцай дзіцячага садка, але «нават года не працягнула». «Нагрузка вельмі вялікая, з дзецьмі нават не прысядзеш», - успамінае слонімка. Пасля гэтага яна паспела год папрацаваць адміністратарам у більярдна-спартыўным цэнтры, два гады калькулятарам у кавярні і тры гады - прадаўцом на 0,75 стаўкі ў кіёску «Белсаюздруку».

Ейнае апошняе месца працы - адміністратар у прыватным тэатры, які паказваў спектаклі для дзяцей з дзіцячых садкоў і вучняў пачатковай школы. Дзяўчына прымала працоўныя званкі цягам дня, абзвоньвала навучальныя ўстановы, распрацоўвала маршруты для гастроляў і сачыла, каб акторы своечасова выходзілі на працу.

- Ніводзін чалавек не быў уладкаваны ў тэатры, дырэктар плаціў падаткі толькі за сябе. Прапрацавала там крыху, чатыры месяцы. За першы месяц мне заробак 350 рублёў аддалі, а за наступныя не. Пасля звальнення я падала ў суд і перамагла ў ім, але грошы мне выплачваюць дагэтуль. На картку па 60-70 рублёў кожны месяц прыходзіць, - дзяўчына ўспамінае ўмовы на апошнім месцы працы.

Пасля сыходу з тэатра прайшло ўжо два гады, і ўвесь гэты час дзяўчына шукае прыдатную занятасць. Пакуль Анастасія жыве з бацькамі і атрымлівае дапамогу 200 рублёў - на сённяшні дзень гэта адзіны стабільны даход.

- Год спрабавала знайсці працу сама, але ў сакавіку стала на ўлік у цэнтры занятасці. Хаджу на гутаркі, але пакуль цішыня. Гляджу ўсё запар, але праз інваліднасць не кожны хоча браць мяне на працу. Дзесьці перастрахоўваюцца, а дзесьці гэта перашкаджае, напрыклад, на цяжкіх работах. Калі шчыра, ужо згодная пайсці прыбіральшчыцай, але ведаю, што не пражыву. Апошні раз была ў салоне прыгажосці, там патрабаваўся адміністратар. Запоўніла анкету, але пакуль цішыня.

«Праз брак вакансій паменшыў суму»

30-гадовы Сяргей Каляда жыве ў Кобрыне і шукае вакансію з заробкам 500 рублёў. «Два месяцы 600 ставіў - падумаў, можа, лічба працадаўцаў адпуджвае. Паставіў з разліку, што гэта мінімум», - тлумачыць мужчына.

Сяргей скончыў Менскі радыётэхнічны каледж і завочнае аддзяленне БДУІР. Вярнуўшыся пасля вучобы ў Кобрын, ён на два гады ўладкаваўся працаваць не адпаведна спецыяльнасці дзяжурным у абмене і сартаванні пошты.

- Што было, туды і пайшоў. Далей мяне прызвалі ў войска на год - я адслужыў і ўжо не захацеў вяртацца на папярэднюю працу. Хацелася неяк сябе рэалізаваць і выкарыстаць вышэйшую адукацыю. Месяцаў шэсць-сем шукаў месца, знайшоў варыянт на кабельнай тэлевізіі - там прапанавалі пасаду электрамеханіка, які падлучае новых абанентаў. Там я прапрацаваў прыкладна 1,5 гады, пакуль не з'явілася пасада інжынера-праграміста на «Белпошце», - успамінае мужчына.

На пошце Сяргей прапрацаваў блізу года, пакуль установа ў верасні гэтага года не абвясціла аб скарачэнні - блізу 30 работнікаў, паводле ягоных слоў, прапанавалі вакансіі на замену.

- Даў папярэднюю згоду на пасаду інжынера-электроніка, але потым высветлілася, што туды знайшлі больш вартага кандыдата. Мне прапанавалі іншае месца, якое знаходзіцца ў Берасці, але 80 км туды-назад не вельмі прыемна ездзіць, таму я адмовіўся. Ды і заробак з вылікам дарогі... У выніку прапрацаваў месяц інжынерам-тэхнолагам у арганізацыі, якая займаецца гіпсакардоннай вытворчасцю, але адтуль давялося сысці праз праблемы са здароўем.

Пасля скарачэння мужчына пастанавіў не станавіцца на ўлік у цэнтр занятасці - увесь гэты час ён праглядае прапановы наймальнікаў, якія з'яўляюцца на сайце агульнарэспубліканскага банка вакансій. Электраманцёрам мужчына атрымліваў прыкладна 800 рублёў, інжынерам-праграмістам - 650-700 рублёў, на гіпса-кардоннай вытворчасці агаворваўся заробак «блізу 700 рублёў». Аднак праз брак вакансій Сяргей зменшыў суму.

- Разглядаю варыянты, больш-менш звязаныя з кампутарам, але пакуль больш такіх варыянтаў, як кіроўца, грузчык або прыбіральнік памяшканняў. Думаў, што ўжо ў снежні знайду месца, але ў пошуках ўжо знаходжуся тры месяцы. Не сказаць, што вакансій зусім няма - да прыкладу, тэлефанавалі з цэнтра занятасці, прапаноўвалі ісці інжынерам-праграмістам у аддзел адукацыі. Праца зразумелая, але заробак - 400 рублёў.

Сяргей прызнаецца, што так доўга шукаць працу яму дазваляюць грашовыя запасы - рэшткі заробкаў і кампенсацыя блізу 1800 рублёў, якую выплацілі пры скарачэнні.

«Таму што ў горадзе больш не плацяць»

Жыхарка Воршы 44-гадовая Алена шукае працу з новага года. Цяпер яе задаволіць вакансія з заробкам 300 рублёў, «згодна на гэтыя грошы, бо ў горадзе больш не плацяць».

Алена атрымала сярэднюю спецыяльную адукацыю - паводле спецыяльнасці яна майстар малочнай прадукцыі. Таксама жанчына скончыла курсы, пасля якіх можа працаваць швачкай. У Воршу яна прыехала з іншага горада пасля смерці мужа - там яна паспела папрацаваць сацыяльнай работніцай і прадавачкай у краме нехарчовых тавараў. На новым месцы працаўладкавацца пакуль не атрымліваецца

- На ўлік у цэнтр занятасці я не станавілася, дапамога там вельмі маленькая. Проста гляджу вакансіі на сайтах, яны кожны дзень абнаўляюцца. Але часта бывае так, што выбіраю месца, а яно ўжо занятае. Або са мной праводзяць гутарку, а потым тэлефануюць і кажуць, што «вы нам не пасуеце». Узрост мой таксама не ўсіх задавальняе, «патрэбныя маладзейшыя». Вось прадаўцом у харчовую краму - вельмі шмат вакансій. Але я не хачу туды - хтосьці крадзе, а ты потым плаціш нястачы.

Адзін раз Алене прапанавалі пераехаць на працу ў Віцебск. Але жанчыну такі варыянт не задаволіў. «Няма розніцы ў суме, калі ўлічыць з'ем кватэры», - тлумачыць яна. Пакуль Алена працягвае шукаць вакансіі, грашова ёй дапамагае мама: «Колькі буду шукаць працу? Колькі спатрэбіцца. Гэта можа быць год, а, можа, і два».

Напісаць каментар 22

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках