Прадпрымальнік: Беларускія ВНУ выпускаюць спецыялістаў, няздольных падзяліць 100 на 2,5

Гэта нармальна?

Ігар Скарынін - ветэран беларускага бізнэсу, былы навуковец і дзейны спартовец. Шматдзетны бацька, «шматунукавы» дзед і філосаф, які пазбягае сур'ёзнасці. Суўладальнік некалькіх кампаній. У інтэрв'ю onliner.by ён распавёў пра праблемныя момантах беларускага бізнэсу і адукацыю:

- Бізнэсоўцы звычайна распавядаюць пра поспех, матывацыю, інавацыі і смелыя прарывы. А я вам хачу распавесці гісторыю прасцейшую, самую-самую звычайную, паўсядзённую, учора ў адной з нашых фірмаў адбылася. Яна таксама цікавая. Не разумею толькі, вясёлая або сумная. Але паказальная - дакладна.

Адзін наш кіраўнік падбірае супрацоўніка на лінейную пасаду. Абавязкі не надта складаныя, але патрабуецца працавітасць, уседлівасць і самастойнасць. Пры гэтым праца даволі цікавая і з перспектывай. Кіраўнік разважыў, што ён можа ўзяць на яе ўвішнага выпускніка без досведу работы і навучыць яго за кароткі тэрмін.

Прыходзіць сімпатычная дзяўчына. Глядзіць ўважлівымі вочкамі. Дастае дыплом аднаго з беларускіх дзяржаўных універсітэтаў. Адзнакі нядрэнныя. Праўда, форма навучання - завочная. Спецыяльнасць - «Эканоміка і кіраванне прадпрыемствам». Усё быццам бы добра.

Кіраўнік у мяккай форме пачынае гутарку.

Ён пытаецца:

- А які ў вас ва ўніверсітэце быў улюбёны прадмет?

Дзяўчына задумваецца, падымае бровы, робіць круглыя вочы, водзіць імі налева, потым направа і адказвае:

- Маркетынг!

- О, выдатна! - усклікае кіраўнік. - А скажыце мне, што такое комплекс маркетынгу?

Дзяўчына задумваецца.

- Не, - кажа, - не ўзгадаю...

- Ну вы ж напэўна ведаеце! - падказвае кіраўнік. - Успомніце, там чатыры элементы... Чатыры «пі»...

Дзяўчына насупліваецца, вытрымлівае паўзу і кажа:

- Не, штосьці не ўзгадаю...

- Добра, - прадаўжае кіраўнік, - усё адно. А як у вас з лічбамі?

- Ну, з лічбамі - нармальна, - паціскае плячыма сушукальніца.

- Колькі будзе сто падзяліць на два з паловай? - пытаецца кіраўнік.

- Сто падзяліць на два з паловай? - удакладняе дзяўчына.

Тут я перабіваю аповяд і таксама перапытваю:

- Вы запыталіся ў яе, колькі будзе сто падзяліць на два з паловай?!

- Так! - адказвае мне дасведчаны кіраўнік. - Я гэта часта пытаю. Адказваюць далёка не ўсе. Самая распаўсюджаная памылка: сорак пяць.

- Добра, - кажу я, злёгку ачмурэўшы, - далей!

- Я так адразу не палічу... - кажа дыпламаваны эканаміст, жадаючы ўладкавацца на працу.

- А вы не хвалюйцеся, - кажа экзаменатар, - вось вам аркуш і аловак, падзяліце ў слупок, - і, як добры выкладчык, выходзіць з пакоя на пяць хвілін.

Калі ён вяртаецца назад, дзяўчына неспакойна пастуквае алоўкам па чыстым аркушы. Яна не ўмее дзяліць ў слупок. Гэта было даўно, у школе, яна ўжо гэта забылася.

- Добра, - кажа кіраўнік, - а колькі вы хацелі б зарабляць? Цяпер, праз паўгода, праз год і праз тры?

Дзяўчына ажыўляецца:

- Ну цяпер, я думаю, рублёў семсот, праз паўгода - дзесьці паўтары тысячы, праз год - дзве-тры, а праз тры гады - прыкладна чатыры... - і ўважліва глядзіць на патэнцыйнага працадаўцу.

Працадаўца ўражаны.

Заслона.

Ведаеце, я не супраць маладых людзей, хлопцаў ці дзяўчат, якія не вызначаюцца інтэлектам, незалежна ад таго, сімпатычныя яны ці не. Яны цалкам могуць быць добрымі і мілымі і мець іншыя здольнасці або нават таленты, якія дазволяць ім з задавальненнем працаваць там, дзе ім не давядзецца дзяліць сто на два з паловай. І яны, бясспрэчна, маюць права шукаць працу з заробкам на некалькі тысяч рублёў.

Але я катэгарычна супраць таго, каб нашы ВНУ давалі ім дыпломы аб вышэйшай адукацыі паводле спецыяльнасці «Эканоміка і кіраванне прадпрыемствам».

Колькі ў нас такіх? Чым яны займаюцца? Якія разлікі яны робяць? За што яны адказваюць? У якой меры яны ўцягнутыя ў нашу эканоміку і кіраванне?

Калі шчыра, страшнавата. Ці гэта нетыповы прыклад?