Андрэй Піянткоўскі: Пуцін абясцэніўся да «вясельнага маёра»

Сустрэча з Мэркель стала палітычнай няўдачай Крамля.

Цягам некалькіх апошніх дзён афіцыйныя расейскія сродкі масавай інфармацыі радасна «трубяць» пра нядзельны ваяж Пуціна на аўстрыйскае вяселле і сустрэчы расейскага «гаранта» з канцлеркай Нямеччыны, якая адбылася пасля гэтага. У той жа час заходнія СМІ вельмі скептычна ацэньваюць гэтую сустрэчу і сцвярджаюць, што яна далёка не на карысць Расеі. Сваё меркаванне аб тым, навошта Пуцін сустракаўся з Мэркель, як яго ўспрымаюць сёння на міжнароднай арэне, якая сітуацыя склалася ўнутры так званых расейскіх эліт, і што гэта дасць для краіны ў будучыні, выказаў у інтэрв'ю rusmonitor.com вядомы журналіст і палітычны дзеяч Андрэй Піянткоўскі.

– Андрэй Андрэевіч, бадай, галоўнай падзеяй апошняга ўікэнду быў замежны ваяж Пуціна, які ўвянчаўся сустрэчай Пуціна і Мэркель. Меркаванні наконт вынікаў гэтай паездкі прэзідэнта РФ падзяліліся. У той час як з афіцыёзных расейскіх СМІ мы чуем бадзёрыя заявы, заходняя прэса і многія экспэрты куды больш скептычныя ў сваіх ацэнках вынікаў пуцінскіх «гастроляў». Аднак ні тыя, ні іншыя не адказваюць на пытанне, уласна, навошта Пуцін танцаваў на нейкім дзіўным вяселлі ў Аўстрыі, навошта пасля гэтага з ім сустракалася Мэркель?

– Гэта сапраўды была не проста сустрэча Пуціна з Мэркель, а такі дуплет, дзе Пуцін выступаў у ролі «вясельнага генерала» або хутчэй «вясельнага маёра» (ягонае вышэйшае званне ў час службы ў КДБ). Ён сапраўды спачатку пабываў на вяселлі адной аўстрыйскай фашысткі. Вельмі паказальна, што нацыянальны правадыр ужо да карпаратываў апускаецца – проста як ягоная апанентка на «выбарах» Сабчак. Гэта і адказ на Ваша пытанне – «Навошта?»: А вось затым, каб усімі спосабамі паказаць, што ён прыняты заходнім вышэйшай грамадствам, што няма ніякай ізаляцыі, што яго ўспрымаюць як свайго. Гэта вельмі важна, перш за ўсё, для ягонага найбліжэйшага атачэння, якое пачынае нядобра задумвацца, а ці спраўляецца верхавод з ускладзенымі на яго функцыямі гарантавання бяспекі нашых актываў за мяжой. Гаворка ідзе пра той расейскі трыльён у Амерыцы, аб якім раней мы з Вамі ўжо гаварылі.

А каб даць агульную ацэнку гэтаму дынамічнаму вечара, калі ён злятаў у Аўстрыю, Нямеччыну і назад, трэба спачатку сказаць пару слоў не пра Пуціна, а пра Венядзіктава. Мае ўзаемастасункі з «Эхом Москвы» і яго галоўным рэдактарам далёка не цёплыя, як Вы ведаеце. Аднак, я заўсёды без усякай іроніі падкрэсліваю вельмі важную ролю «крата», якую выконвае Венядзіктаў на вяршыні расейскай улады, куды «небажыхары» яго рэгулярна запрашаюць, як суразмоўцу на баль. «Крата», які час ад часу прыносіць нам усім найкаштоўнейшыя макулінкі дакладнай інфармацыі, і за гэтую ягоную грамадскую функцыю я яго вельмі цаню. Мы з ім на гэтую тэму нават неяк размаўлялі, і ён на мяне не крыўдзіцца за маю метафару. Дык вось наш выдатны «крот» сёння раніцай у Твітэры напісаў, што ўвесь шум вакол вясельнага візіту, які асвятляецца на тэлевізіі ўжо другі дзень у драбнюткіх падрабязнасцях, закліканы прыкрыць няўдачу сустрэчы з Мэркель. Такая шпаркасць рэакцыі і такая не зусім характэрная для Венядзіктава калянасць фармулёўкі сведчаць аб тым, што наверсе вынік сустрэчы ўспрыняты вельмі негатыўна. Дарэчы, на Венядзіктава адразу ж абрынулася процьма ботаў: «Адкуль, на якой падставе, чаму Вы так мяркуеце?». Ён у сваёй звычайнай манеры і на гэты раз зусім справядліва адказаў, што ён не прадугледжвае, а ён ведае.

– Телеграм-канал «Незыгарь» сёння напісаў аб тым, што пасля сустрэчы Мэркель і Пуціна скасавалі ўсе выбары ў так званых «ДНР» і «ЛНР», і нібыта гэта сведчыць аб тым, што Пуціну ўдалося дамовіцца аб будаўніцтве «Паўночнага струменю-2»...

– Задача «Незыгаря» палягае ў тым, каб трансляваць спрыяльныя для Пуціна сігналы, але ў гэтым выпадку, хутчэй за ўсё, ён мае рацыю. Аднак твітэр Венядзіктава і інфармацыя аб тым, што Мэркель падтрымлівае «Паўночны струмень-2», ніяк адзін аднаму не супярэчаць. Больш таго: я хачу пацвердзіць, што я абсалютна давяраю інфармацыі аб тым, што ў вярхах пануе адчуванне няўдачы пасля сустрэчы з Мэркель. А чаго яны там чакалі, цікава? Пуцін вываліўся з зусім непрыстойнай і паднятай на смех усімі нямецкімі медыямі ідэяй. Ён зруйнаваў Сірыю, зраўняў з зямлёй Алепа, масу іншых аб'ектаў, тры гады выхваляўся, як выдатна нашы вайскова-паветраныя сілы ў Сірыі трэніруюцца на мірных жыхарах (у Варонежы, напэўна, было б даражэй), а цяпер хоча, каб Захад і Нямеччына ўсё гэта аднаўлялі. Нейкі надта змрочны гумар ад хулігана Вовачкі, гэта горш, чым ягоныя пахабныя анекдоты або навуковыя лекцыі аб **** гнід.

Але ў чым усё ж маюць рацыю усе гэтыя «Незыгари», якія хочуць штосьці пазітыўнае адзначыць для Пуціна. Сам факт гэтай паездкі з'яўляецца, наогул кажучы, пэўным поспехам Пуціна. Усякая сустрэча, незалежна ад яе выніку, сам факт, што яго прымаюць, а не адмаўляюцца ад сустрэчы, як з ваенным злачынцам і найбуйнейшым у сусветнай гісторыі злодзеем, – гэта пэўная перамога Пуціна, і ў гэтым, вядома, праяўляецца двухсэнсоўнасць і непаслядоўнасць паводзінаў Захаду.

– Узнікае пытанне: «Навошта гэта трэба Мэркель?»

– Паводзіны Мэркель і ёсць найлепшая дэманстрацыя беспрынцыповасці Захаду. Ёй патрэбны «Паўночны струмень», і ў гэтым выпадку яна як бы выступае хаўрусніцай з Пуціным супраць Трампа, які плануе на гэты «Паўночны струмень» накласці санкцыі. Яна ўжо другім разам гуляе ў гэтую цацку. У мінулы раз, калі яна прыязджала ў Сочы, яна ўгаворвала Пуціна, каб ён сказаў, што будаўніцтва «Паўночнага струменю» не парушыць інтарэсы Украіны. Але ў выніку ёй самой даводзіцца раз за разам прамаўляць гэтую стандартную фразу, а ён важна і няпэўна ківае ў адказ, што так, пры пэўных умовах частка газу, магчыма, будзе ісці праз Украіну.

Ёй абавязкова трэба працягнуць «Паўночны струмень», і для ачысткі сумлення яна хоча стварыць уражанне, што ў адказ зрабіла штосьці добрае для Украіны, аб чымсьці дамовілася з Пуціным. То бок, дзве асноўныя высновы пасля сустрэчы: першая – для Захаду эканамічныя дывідэнды важнейшыя, чым прынцыпы, і на гэтым Пуцін гуляе, а другая – гэтая гульня мае свае межы, і таго, чаго хацеў бы дасягнуць Пуцін, яму дасягнуць не ўдасца.

І тое, што ў асяроддзі Пуціна, на самым версе расейскай улады, вынікі перамоваў прызналі як няўдачу – вялікая ўнутрыпалітычная непрыемнасць для Пуціна.

– Кангрэс прагаласуе за чарговую порцыю санкцый у дачыненні да Расеі, на гэты раз накіраваную супраць будаўніцтва «Паўночнага струменю -2»?

– Справа ў тым, што аб «Паўночным струмені» мы маем тую рэдкую сітуацыю, калі пазіцыя Кангрэса супадае з пазіцыяй Трампа. Трамп пры ўсіх сваіх падлашчваннях у дачыненні да Пуціна ў многіх найважнейшых і адчувальных пытаннях бяспекі (артыкул V Статута NATO, напрыклад), у пытанні «Паўночнага струменю» займае дастаткова цвёрдую пазіцыю, і няма ніякіх сумневаў, што санкцыі будуць накладзеныя.

– Цяпер вельмі шмат размоў аб тым, што ў асяроддзі Пуціна актыўна абмяркоўваецца пытанне бяспечнага транзіту ўлады ад Пуціна да нейкага пераемніка, які мог бы ўзначаліць краіну на ўмовах захавання Status QUO. Як да гэтага ставіцца – як да «белага шуму», або ўсе гэтыя чуткі адлюстроўваюць рэальныя тэндэнцыі?

– Я думаю, што рухі ў мазгах, безумоўна, ідуць, тым больш, што адбылося фундаментальнае змяненне грамадскай свядомасці ў дачыненні да агрэсіўнай расейскай замежнай палітыкі. Як паказалі апытанні «Левады», значна змяніліся дачыненні да Захаду. З 62 да 40% упалі адмоўныя ацэнкі, а станоўчыя, за паляпшэнне стасункаў з Захадам, выраслі з 20 да 42%. То бок, ваенная прапаганда цалкам правалілася, і гэта ўжо незваротны факт. Ёсць у нас яшчэ адзін «крот», не горшы за Венядзіктава – Валерый Салавей. Дык вось ён дакладваў у сваёй апошняй шыфроўцы на «Дожде», што ваенная прапаганда больш не працуе, і што гэта выдатна разумеюць наверсе. Халадзільнік атрымаў пераканаўчую перамогу над тэлевізарам, і з гэтага ўзнікае вельмі цяжкая для ўлады сітуацыя.

«Эліты» ведаюць, што ў Амерыцы вельмі сур'ёзна стаіць пытанне аб канфіскацыі злачыннага трыльёна расейскай эліты з тым, каб пасля перадаць гэтыя грошы першаму посткрымінальнаму ўраду Расеі, як скрадзеныя ў народа. І гэта падштурхоўвае людзей да думкі, а ці не паспрабаваць папярэдзіць гэтую катастрофу, памяняць аднаго чалавека, а саміх сябе і абвясціць першым расейскім посткрымінальным урадам? Але так як там усе абсалютныя баязліўцы, у плашчыню дзеянняў гэты кірунак думкі пакуль не пераходзіць. Аднак калі ў грамадстве будзе нарастаць сацыяльная незадаволенасць паралельна з поўным адмаўленнем ваенна-патрыятычнага «шалупіння», то становішча Пуціна ўнутры «эліты», г. зн., той злачыннай групоўкі, верхаводам якой ён з'яўляецца, будзе пагаршацца.

– Вы згадалі тое, што амерыканская эліта не мае намеру ісці на саступкі Маскве ў пытанні, як Вы яе называеце, гібрыднай капітуляцыі. Па Вашых адчуваннях, ці хоча амерыканская эліта паспрыяць змене рэжыму ў Расеі? Ці яны хочуць прыбраць Пуціна?

– Ну, гэта няправільная пастаноўка пытання. Гэта не справа амерыканцаў – прыбіраць Пуціна. Прыбіраць Пуціна будзе расейскі народ, абураны сваім становішчам, альбо найбліжэйшае злачыннае асяроддзе Пуціна, якое палічыць яго няздольным выконваць функцыі захавальніка нарабаванага.

А самым сур'ёзным вонкавым ударам па пуцінскаму рэжыму агулам, а не па аднаму канкрэтнаму чалавеку, стане проста строгае выкананне амерыканцамі ўласнага заканадаўства аб замарожванні і канфіскацыі капіталаў, нажытых злачынным шляхам. Такіх капіталаў, накрытых расейскай элітай у юрысдыкцыі Злучаных Штатаў, - прыкладна 1 трлн даляраў. Вось калі амерыканцы пачнуць выконваць патрабаванні свайго ўласнага заканадаўства, Пуціну і ўсяму ягонаму асяроддзю будзе вельмі цяжка ўтрымацца ва ўладзе, але пазначаць гэты працэс тэрмінам «прыбраць Пуціна» няправільна. Правільная фармулёўка - перастаць падтрымліваць Пуціна і ўсю расейскую злачынную эліту, перастаць дазваляць ім адмываць скрадзеныя ў расейскага народа грошы, перастаць суўдзельнічаць у гэтым злачынстве, вярнуць скрадзенае першаму сапраўды посткрымінальнаму ўраду Расеі. І калі называць гэта «ўмяшаннем» ва ўнутраныя справы Расеі, то асабіста я абедзвюма рукамі за такое «ўмяшанне». Як і пераважная большасць маіх суайчыннікаў.