Як пенсіянеры перамаглі гарвыканкам

Баранавіцкім пенсіянерам давялося змагацца з уладамі за ўласную кватэру.

Чатыры гады пенсіянеры Леаніда і Юрый Драбязовы ваявалі за права жыць у сваім доме, які гарадскія ўлады прызналі падлеглым пад руйнаванне, піша intex-press.by. Перасяляцца ў арэндную кватэру муж і жонка не хацелі – або жыллё ва ўласнасць, ці годная кампенсацыя. Гэтым летам супрацьстаянне дасягнула кульмінацыі: пенсіянераў паспрабавалі выселіць у судовым парадку. Але пазоў гарвыканкама суд не задаволіў.

Двухпакаёвую кватэру ў барачным доме №9 на вуліцы Арджанікідзэ 73-гадовы Юрый Драбязоў і ягоная 77-гадовая жонка атрымалі 55 гадоў таму. У гэтым доме ў іх нарадзіліся і выраслі сын і дачка.

Цягам гадоў у будынку, са словах пенсіянераў, не праводзіўся капітальны рамонт, камунальнікі казалі: маўляў, хутка баракі зруйнуюць, а вам дадуць новыя кватэры.

– Нас нават не ставілі ў чаргу на паляпшэнне жылля і чэкі «Жыллё» не давалі, бо, як нам тлумачылі, мы жылі ў старым жытле, – успамінае Леаніда Васільеўна.

Усе гэтыя гады муж і жонка Драбязовы жылі ў чаканні абяцанага новага жылля і ў той жа час рамантавалі і добраўпарадкоўвалі свой барак, у прыбудове абсталявалі туалет – жыць жа неяк трэба.

Побач з домам садзілі агарод і кветкі, у садзе выгадавалі экзатычнае дрэва – магнолію, якую ім у падарунак прывезла дачка.

Раней чакалі руйнавання

Руйнавання старых баракаў чакалі не толькі Леаніда і Юрый Драбязовы, але і іншыя жыхары пабудаваных яшчэ да рэвалюцыі дамоў. Наўзамен старых кватэр яны разлічвалі атрымаць сучаснае добраўпарадкаванае жыллё. Менавіта гэта прадугледжваў «Жыллёвы кодэкс РБ». Аднак улады не спяшаліся афіцыйна прызнаваць іх дома трухлявым і непрыдатнымі для пражывання.

Усё разглядалася, калі ў снежні 2013 года прэзідэнт падпісаў указ №563 «Аб некаторых пытаннях прававога рэгулявання жыллёвых дачыненняў». У адпаведнасці з гэтым дакументам, жыхары, якія падлягаюць высяленню са старых і непрыдатных для пражывання памяшканняў, маюць права разлічваць толькі на грашовую кампенсацыю і жыллё на камерцыйнай аснове (арэнднае).

Даслоўна праз некалькі месяцаў – вясной 2014 года – баранавіцкі гарвыканкам прызнаў баракі ў Вайсковым гарадку старым жыллём. У тым ліку і дом, дзе пражываюць муж і жонка Драбязовы. Адразу пасля гэтага была прынятая пастанова аб руйнаванні дома. На месцы зруйнаваных баракаў улады планавалі будаваць новыя шматкватэрныя дамы.

Самыя заўзятыя супраціўнікі

Леанідзе і Юрыю Драбязовым і іх суседзям – у доме яшчэ сем кватэр – прапанавалі грашовыя кампенсацыі, а таксама ключы... ад арэнднага або сацыяльнага жылля. Жыхары абурыліся: яны, столькі гадоў пражылі ва ўласным жыллі, разлічвалі, што замест кватэр у зруйнаваным доме таксама атрымаюць жыллё ва ўласнасць. Але праз нейкі час амаль усе суседзі Драбязовых прынялі прапанаваныя ўладамі ўмовы: атрымалі кампенсацыю і пераехалі ў арэндныя або сацыяльныя кватэры.

У бараку засталіся толькі Юрый і Леаніда. Яны адзіныя адмовіліся «падарыць кватэру дзяржаве» і пераязджаць адмовіліся наадрэз. Пенсіянеры сталі патрабаваць наўзамен прыватызаванае барачнае жытло – усялякае, але толькі ва ўласнасць альбо ж годную кампенсацыю, якой хапіла б на набыццё двухпакаёвай кватэры. Ад прапанаванай ім сумы 35 тысяч рублёў Драбязовы адмовіліся, бо палічылі, што гэтых грошай не дастаткова на куплю годнага жылля.

– Чаму мы, маючы ва ўласнасці жыллё, павінны перасяляцца ў арэнднае і плаціць за яго з пенсіі амаль 200 рублёў? Да таго ж гэта пакуль мы жывем адны, але ў нашай кватэры прапісана яшчэ нашая дачка і непаўналетняя ўнучка, – кажа Леаніда Васільеўна. – Цяпер дачка і ўнучка жывуць у Нямеччыне, але яны – грамадзяне Беларусі. Як толькі дзяўчынка скончыць школу, яны пераедуць сюды. І мы хочам, каб ім было куды прыехаць.

Юрыя і Леаніду не спалохалі нават пагрозы аб прымусовым высяленні ў судовым парадку. Яны так і працягвалі жыць адны ў выселеным бараку.

«Ёсць усё ж Бог на свеце»

Летам гарвыканкам звярнуўся ў суд Баранавіцкага раёна і горада Баранавічы з пазовам аб прымусовым высяленні Драбязовых. Першае пасяджэнне адбылося 17 ліпеня, канчатковую пастанову суд прыняў 6 жніўня.

Пазоў гарвыканкама аб прымусовым высяленні Драбязовых і зарэгістраваных у іх кватэры дачкі Вольгі з ўнучкай Алінай суд не задаволіў. Вызначальнымі сталі даты пастановы выканкама аб прызнанні дома старым і падлеглым руйнаванню і афіцыйным уваходжаннем у дзеянне ўказа прэзідэнта №563, паводле якога прэтэндаваць на ўласнае жытло наўзамен зруйнаванага Драбязовы ўжо не маглі.

Паколькі пастанову выканкам прыняў 7 сакавіка 2014 года, а ўказ увайшоў у дзеянне з 1 красавіка 2014 года, то ў прамежку паміж дзвюма гэтымі датамі дзейнічаў Жыллёвы кодэкс РБ, у адпаведнасці з якім высяленцам са старых дамоў належыць выдача жылля ва ўласнасць.

Нягледзячы на тое, што пастанова суда не канчатковая і можа быць абскарджаная гарвыканкамам, для Юрыя і Леаніды Драбязовых яна – хай і маленькая, але перамога.

– Мы верылі, што не можа такая несправядлівасць дзеяцца ў дачыненні да нас, і перамаглі. Мы ж у гэтым доме ўсё сваё жыццё пражылі, ён – наш, – кажа Леаніда Васільеўна. – Мы з мужам хоць і рыхтаваліся да горшага, але верылі ў лепшае. Нам, вядома, было складана: узрост сталы, ды і здароўем не можам пахваліцца. Але за справядлівасць трэба змагацца! На шчасце, змагаліся мы не дарма. Ёсць усё ж Бог на свеце.