Вольга Мазуронак: Я часам думала, што мяне як быццам сурочылі

Беларуска – пра першую перамогу ў марафоне на ЧЕ.

На чэмпіянаце Еўропы ў Берліне беларуска Вольга Мазуронак перамагла ў марафоне, справіўшыся з вялікім крывацёкам з носа, а зборная Беларусі, у складзе Марыны Даманцэвіч, Настассі Івановай і Ніны Савінай, заваявала камандны кубак у марафонскім бегу.

Пасля перамогі беларускія спартоўкі для сайта Беларускай федэрацыі лёгкай атлетыкі падзяліліся сваімі эмоцыямі ад гістарычнай перамогі.

Вольга Мазуронак адзначыла, што першыя метры дыстанцыі даліся ёй вельмі цяжка.

– Калі бяжыш, нейкі заўсёды аптычны падман, людзі стаяць з усіх бакоў дарогі, дзіркі, куды бегчы асабліва не відаць, яшчэ і машыны з'ехалі далёка, таму незадоўга да фінішу я ледзь не збочыла не туды. З першых метраў дыстанцыі мне беглася цяжка, ногі цяжкія, і я думала, што выпушчу сваё золата.

Калі я раніцай прачнулася, у мяне ўжо пайшла з носа кроў, і я адразу падумала: хоць бы на трасе такое не адбылося, таму што такое бывае на трэніроўках. Так і здарылася: пайшла з носа кроў і ў руху, яшчэ і горача, вельмі цяжка яе спыніць.

Вядома, я ўяўляю гэтую карціну, якую паказвалі. Але я мяркую, што гэта не такая вялікая праблема. Немагчыма бегчы з траўмай, а праз кроў з носа я не магу спыніцца на 10 хвілінаў, напрыклад, каб супакоіць крывацёк. Непрыгожа, але што ж паробіш.

Францужанка, якая не давала спакою, на паўмарафоне ў гэтым сезоне мела 01:09, і гэта больш, чым годна. Яе справа была датрываць, але, калі шчыра, я здзіўляюся, як яна са сваім фінішам яшчэ і саступіла.

Стартавыя лісты выглядалі вельмі добра, і за мной найлепшы вынік у сезоне. Вядома, не трэба варажыць, але ж чакалі залаты медаль, і на яго мелі права спадзявацца. Але мне так не хацелася саступаць. Я сабрала ўсю волю ў кулак, і ад таго, што ад мяне чакалі, яшчэ і камандны кубак – я змагла перамагчы.

Пасля Лондана, Рыа я часам думала, што мяне як быццам сурочылі. І менавіта сёння я хацела гэтыя думкі развеяць. Што сказаць, няхай гэта будзе маленькая прыступка да наступнага года да чэмпіянату свету. Галоўнае, падысці ў здароўі ў нашай справе.

Марына Даманцэвіч, якая паказала асабісты рэкорд, радая перамозе каманды.

– Не ведаю як, не ведаю адкуль узяліся сілы трымацца ў лідарах. Я хацела даказаць сабе, што я яшчэ, у прынцыпе, гатовая. Буду і далей рыхтавацца да міжнародных стартаў і больш сур'ёзных. І надалей буду старацца адбірацца на Алімпійскія гульні.

Я ведаю, што камандны кубак наш. Каманда ў нас моцная. Я была ўпэўненая ў самой ёй і ў дзяўчынках. Мы трымаліся і даказалі, што Беларусь моцная ў цягавітасці. У выніку я паказала асабісты рэкорд! А ў тое, што я 4-я, да гэтага часу не веру!

Настасся Іванова засталася незадаволеная сваім бегам.

– З самага старту ногі былі цяжкія. Цярпела ўвесь марафон. Месцамі адставала паводле графіка, месцамі даганяла. Незадаволеная сваім бегам. Напэўна, я перахвалявалася. Баялася падвесці каманду. Калі выступаеш за сябе, прасцей.

Тое, што ў нас камандны кубак – гэта крута! Гэта кардынальна зменіць успрыманне нас на міжнародным узроўні. Цяпер усе будуць ведаць, што Беларусь моцная!

Ніна Савіна паскардзілася на сталую смагу.

– Вядома, я раскладвала дыстанцыю ў часе. Калі б быў занадта хуткі пачатак, то я не звязала б старт з фінішам: магло б сілы не хапіць. Вядома, я глядзела вынікі, праходзячы кола.

Усё добра, толькі піць хацелася вельмі. Дыстанцыя далася, не скажу, што супер, але ў цэлым не дрэнна. Вынікам я задаволеная.