Псіхолаг за стырном: Чым больш статусны аўтамабіль, тым больш ветлівы яго ўладальнік

Адкрыты аповед кіроўцы-беларускі аб тайных правілах на нашых дарогах.

"Ведаеце, колькі часу мы сумняваліся, ці публікаваць гэты матэрыял? Год! Шчыра сказаць, сумняваемся і цяпер. Ужо вельмі неадназначная тут гераіня. Але калі казаць адкрыта, то і яна - прадстаўніца пэўнай катэгорыі аўтамабілістаў, а таму мае права сказаць, што думае. Хоць часам здаецца... Зрэшты, самі ўсё зразумееце", - піша выданне abw.by.

Вераніка - псіхолаг аднаго са сталічных медыцынскіх цэнтраў, працуе з людзьмі з залежнасцямі ў любоўных і сямейных стасунках, дапамагае змагацца і з залежнасцямі іншага плана - алкагольнымі, напрыклад. Яна любіць прыгожыя аўтамабілі, вельмі паважае фінансавую самастойнасць у жанчын і пагаварыць аб сітуацыі на дарогах гатовая з энтузіязмам.

Стаж кіроўцы гераіні - 12 гадоў.

"Першы аўтамабіль у мяне з'явіўся, калі я толькі пайшла вучыцца на курсы, - гаворыць адкрыта Вераніка. - Гэта быў Mitsubishi Galant чырвонага колеру - я вельмі люблю чырвоны... З першай пакупкай мне дапамаглі бацькі, астатнія свае аўто я набывала на свае грошы".

Вераніка непрыкрыта ганарыцца тым, што змагла сама зарабіць сабе на аўто, і глыбока пагарджае тымі дзяўчатамі, якія свае аўто атрымалі ў падарунак.

Пасля дзяўчына памяняла Mitsubishi на Daewoo Matiz, таксама чырвоны. Прычына простая: стары аўтамабіль надакучыў. Адзіную марку, якую яна нават блізка не разглядала да куплі, была BMW. На пытанне чаму, Вераніка зморшчылася:

- Цярпець не магу кіроўцаў BMW. Ганяюць як...

- Смяротнікі?

- Так, але толькі смяротнікі мы побач з імі.

Да ўладальнікаў BMW у дзяўчыны свае асабістыя прэтэнзіі. Менавіта дзякуючы кіроўцу BMW, з яе слоў, яна разбіла аднойчы аўтамабіль.

"Усё было як? - успамінае яна. - Я пад'язджала да святлафора на зялёны, а ён ужо міргаў. Наперадзе мяне ехаў BMW. Я прывыкла, што гэтыя гоншчыкі заўсёды праскокваюць на жоўты, і еду сабе спакойна. А гэты ўзяў і ўстаў! Ну я і "стукнулася" яму ў багажнік..."

Кіроўца BMW выйшаў з аўтамабіля, агледзеў сваё аўто, на якой была толькі малапрыкметная драпіна, махнуў рукой і з'ехаў, а Вераніка засталася чакаць ДАІ: "І разумееш, што самае цікавае? У яго драпіна, а ў мяне ўвесь нос разбіты! Я за рамонт тады тры з паловай тысячы даляраў заплаціла".

Пасля таго інцыдэнту стасункі Веранікі з яе Daewoo Matiz былі сапсаваныя. Нейкі час дзяўчына яшчэ ездзіла на ім, а потым назбірала грошай, сее-што ўзяла ў пазыку і набыла ўлюбёны Hyundai Solaris, на якім ездзіць і цяпер. Аб новым аўто яна гаворыць з пяшчотай: з ім, з яе ўлюбёным "Салярыкам", як яна называе свой аўтамабіль, у яе здарылася каханне з першага погляду.

"Я думала, што мой наступны аўтамабіль таксама будзе чырвоным, як і два папярэднія. Але я ўбачыла яго - такога беленькага, чысценька, добрага - і засумнявалася. А калі кансультант сказаў, што ў ім ёсць падагрэў шыб, стырна і сядзенняў - усё, я прапала".

Дзяўчаты, перакананая Вераніка, заўсёды выбіраюць сабе аўто паводле вонкавага выгляду. І яна сама, зразумела, не стала выключэннем. Ну а функцыя падагрэву, на думку нашай гераіні, - незаменная рэч. Ужо як яна адпакутавала, адаграваючы аўто зімою, аднаму богу вядома. А цяпер націснуў кнопку - і праз пяць хвілін можна ехаць.

"А з прыгожымі "нумарамі" мне заўсёды шанцавала, - усміхаецца дзяўчына. - Многія думаюць, што яны блатныя, але не. Выпадкова трапляліся".

Зрэшты, улюбёны "Салярык" таксама "абнавіў" свой нос усяго праз два месяцы пасля набыцця. Вераніка ў той вечар паехала ў краму па цукеркі - вельмі захацелася салодкага. Выйшла - аўто няма. Спачатку спалохалася, што сагналі, а потым зірнула на дарогу і ўсё зразумела: "Я яго тады паставіла на "драйв", а трэба было на "паркінг". Ён і пакаціўся ўніз па схіле і заехаў у бок нейкаму Сhevrolet. Нязручна выйшла. Але ў мяне КАСКО, я за шкоду таму хлопцу не плаціла. Дарэчы, за ранейшыя аварыі я таксама нічога не плаціла. Я табе скажу, КАСКО - гэта здорава! І штраф я тады заплаціла па мінімуму: проста ўсміхалася супрацоўнікам ДАІ - і ўсё".

Прыгожая ўсмешка, перакананая Вераніка, - заклад добрага стаўлення да жанчыны на дарозе. Як запэўнівае дзяўчына, ёй вельмі часта саступаюць дарогу і ўсміхаюцца ў адказ. За асляпляльную ўсмешку і пяшчотны погляд могуць саступіць месца на паркоўцы і запраўцы, заўсёды знойдуцца памочнікі моцнага полу, каб памяняць кола на дарозе. Але, на жаль, далёка не ўсе аўтаўладальнікі такія мілыя і ўважлівыя.

"Бабы за стырном у асноўнай сваёй масе ўсё адно што малпы з гранатай, кажу дакладна, - абураецца дзяўчына. - Проста кашмар. Нахабныя, грубыя, ездзяць сяк-так, "тупыя" зачастую. Могуць заняць адразу два паркавальныя месцы - і паркуйся потым куды хочаш".

Да ліку сваіх бясспрэчных вартасцяў Вераніка адносіць дасканалае ўменне ўціснуцца нават у вельмі вузкую прастору на паркоўцы, не падрапаўшы пры гэтым чужыя аўтамабілі. З уездам-выездам у двары ў яе таксама няма ніякіх праблем: у аўташколе яна не штаны працірала, а вучылася, на "правы" здала з першага разу.

Улюбёная паласа ў нашай гераіні - крайняя левая. Яна любіць хуткасць і не ўтойвае гэтага, яе жудасна раздражняе, калі хтосьці займае крайнюю левую паласу і едзе пры гэтым як чарапаха. У такіх выпадках яна практыкуе так званы "стоп-сігнал": абганяе няўдачлівага кіроўцу, прыбудоўваецца проста перад ім і пачынае ехаць яшчэ павольней.

"Правільны "стоп-сігнал", - паведамляе дзяўчына, - гэта калі ты выбудоўваешся наперадзе іншай машыны, працягваеш рух, хай і на меншай хуткасці. А як яшчэ такіх вучыць? Але мне неяк трапіўся на кальцавой ненармальны - узяў і спыніўся, уяўляеш? Так жа нельга, чалавек можа разбіцца!"

"Калгаснікі" на дарогах для Веранікі яшчэ адзін галаўны боль. Са слоў дзяўчыны, звычайна гэта мужчыны грубыя і злыя, як правіла, на танных аўто.

"Я ўвогуле заўважаю, - кажа яна, - што чым больш статусны аўтамабіль, тым больш ветлівы яго ўладальнік. Такі мужчына заўсёды едзе ўпэўнена, не "пантуецца", для яго нескладана саступіць дарогу дзяўчыне. Гэтым жа ("калгаснікам", то бок) быццам бы ў радасць зрабіць гадасць, нахаміць і паказаць сваю дутую перавагу на дарозе. І навошта гэтыя дурныя "панты"?"

Той мужчына, што спыніў свой аўтамабіль перад Веранікай на МКАД, выйшаў тады з машыны і накіраваўся да яе аўто. Яна імгненна зразумела, што справа пахне смажаным, і адразу заблакавала ўсе дзверы.

"Тады ён пачаў ламаць мне люстэрка, - засмучана паведаміла дзяўчына. - На шчасце, яны складаюцца, паломкі не здарылася. А я знайшла свабоднае месца ў плыні машын у суседняй паласе і моўчкі з'ехала. Сэнс спрачацца з неадэкватам?"

Зрэшты, нягледзячы на ўсе свае дарожныя прыгоды і на злых людзей, якія перыядычна трапляюцца на дарозе, выдатная бландзінка не губляе аптымізму і веры ў найлепшае ў людзях. З яе слоў, ёй ні разу яшчэ не трапіўся змрочны інспектар - чароўная ўсмешка працуе без асечак, нават бывала, што за перавышэнне хуткасці ("грэшная", - збянтэжана кажа дзяўчына) ёй не выпісвалі штраф, а адпускалі проста так. А яшчэ ў яе ёсць КАСКО - найлепшы сябар аўталэдзі.

Напрыканцы Вераніка хацела б паведаміць нашым чытачам, што, нават калі кагосьці вельмі моцна раздражняе дзяўчына, якая сядзіць за стырном у суседняй паласе, не варта выплюхваць на яе свой негатыў, трэба паважаць адзін аднаго: "Не трэба спрачацца і сварыцца, проста ўсміхніцеся ёй - і яна ўсміхнецца вам у адказ. Любіце прыгожых жанчын на дарозе!"