Сын Анатоля Капскага пра 15-е золата БАТЭ: Гэты год асаблівы

Барысаўскі клуб не будзе маштабна святкаваць перамогу ў чэмпіянаце Беларусі ў футболе.

Дзякуючы голу Яўгена Бярозкіна БАТЭ перамог «Нёман» і аформіў 15-е ў гісторыі чэмпіёнства. Клуб зарабіў трэцюю зорку на эмблему. І здзейсніў мару Анатоля Капскага. Адразу пасля фінальнага свістка ягоны сын Андрэй быў на полі разам з тысячай заўзятараў. Капскі-малодшы радаваўся, абдымаўся з гульцамі і заўзятарамі. А пасля разам з камандай здзейсніў кола пашаны па стадыёне, размаўляючы з Аляксеем Багам і Аляксандрам Захарчанкам, піша «Трыбуна».

- Мы зрабілі тое, што павінны былі зрабіць - астатнія словы залішнія. Усе ўсё ведалі і чулі. З фільма [«Капскі. Жыццё за мару»] усім стала вядома пра мару бацькі. Ён не дажыў да гэтага моманту, але, думаю, усё бачыў. Мы ярка запалілі сёння, і гэта застанецца ва ўсіх у памяці. Думаю, ён рады за нас.

- У вас былі сумневы падчас матчу ў станоўчым зыходзе?

- У гэтым годзе каманда была звышматываванай, таму сумневы ўзнікалі рэдка. А сёння тым больш.

- І ўсё ж такі: «Нёман» гуляў добра.

- У нас стаяла мэта, і мы да яе прыйшлі. Вядома, кожнае чэмпіёнства цяжкае па-свойму. А ў гэтым годзе на каманду звалілася шмат рознага. Часам яна была пад псіхалагічным ціскам. У некаторых хлопцаў за плячыма вельмі шмат матчаў, стомленасць не праходзіць проста так. Любое чэмпіёнства даецца крывёю, траўмамі, перажываннямі, выдаткаванымі сіламі, здароўем і гэтак далей. І гэта чэмпіёнства, напэўна, для каманды было яшчэ больш цяжкім, чым усе папярэднія, бо мы ўсе разам панеслі вельмі вялікую страту.

- Некаторыя работнікі клуба перад гульнёй тэму магчымага чэмпіёнства не закраналі, каб пашэнціла. У вас быў такі ж настрой?

- Не кажы гоп, пакуль не пераскочыш. Ёсць задача - і ёсць яе выкананне. Мы справіліся. Значыць усе спрацавалі на выдатна.

- Ці чакалі, што заўзятары пасля свістка выбегуць на поле і доўга не будуць сыходзіць?

- Гэта сапраўды было нечакана. Такое не заплануеш. Я здзівіўся. І хоць прыхільнікі каманды выбеглі, але паводзілі яны сябе цывілізавана. Чэмпіёнства запомнілася для ўсіх: і для заўзятараў, і для гульцоў, і для нас, і, думаю, для бацькі.

- Перад гульнёй заходзілі ў раздзявальню?

- Не, у нас так не прынята. Мы ўсё робім правільна - як нас навучылі і як ведаем. Паўтаруся: каманда была звышматываваная. Не было сэнсу дадаткова нешта тлумачыць.

- Што казалі гульцам пасля матчу? У раздзявальні вы былі вельмі доўга.

- Там жа мора прыемных эмоцый, яркія ўражанні... А наогул, прашу прабачэння, мне ўжо трэба ехаць да каманды, каб разам з хлопцамі парадавацца таму, што зрабілі.

- Будзе мерапрыемства?

- Нічога экстраардынарнага не будзе. Проста з усімі трэба пагаварыць, падзяліцца ўражаннямі. Усё звыкла - нічога не мяняецца. Жыццё ідзе.

- Як каманда будзе адзначаць чэмпіёнства?

- Гэты год асаблівы. Мы не будзем ладзіць нейкіх шумных падзей.