29 сакавiка 2024, Пятніца, 18:41
Падтрымайце
сайт
Сім сім,
Хартыя 97!
Рубрыкі

Як Брэжнеў у берасцейскага хлопчыка цукеркі адабраў

6
Як Брэжнеў у берасцейскага хлопчыка цукеркі адабраў

Гісторыя адной фатаграфіі.

Natatnik любіць гісторыі з мінулага, праз якія можна дакрануцца да мінуўшчыны і адчуць атмасферу эпохі. Сёння фатограф і журналіст Юрый Макарчук дзеліцца цікавым выпадкам, які меў месца ў 1975 годзе ў Берасці.

Выпадкова ў размове са сваім аднакашнікам па СШ №1 (Цяпер Гімназія №1) Віктарам Бегезам даведаўся, што ў яго ёсць фатаграфія, дзе ён у складзе групы піянераў сустракае Брэжнева на пероне Берасцейскага вакзала. Выявілася, што зрабіў гэты здымак мой бацька Яўген Мікалаевіч Макарчук, які працаваў фотакарэспандэнтам абласной газеты «Заря».

Віктар Бегеза падзяліўся сваімі ўспамінамі аб гэтай сустрэчы:

- Узімку 1975 года мяне і яшчэ некалькіх аднакласнікаў выклікалі з урокаў у настаўніцкую. Кіравала гэтым працэсам наша піянерважатая, Зінаіда Сяргееўна Жураўлёва, якая прапрацавала на гэтай пасадзе шмат гадоў. Яна займалася пазакласнай працай і, нягледзячы на салідны ўзрост, заўсёды хадзіла па школе ў піянерскім гальштуку, белай блузцы і цёмнай спадніцы. За вочы ўсе вучні называлі яе Зінкай. Хлопцам нічога канкрэтнага піянерважатая не паведамляла, толькі сказала, што яны пройдуць адбор для выканання важнага задання ў сустрэчы ўрадавай дэлегацыі.

Нас па чарзе выклікалі ў настаўніцкую, дзе сядзелі незнаёмыя жанчыны (напэўна, чыноўніцы з абласнога аддзела народнай адукацыі) і нейкі строгі дзядзька (напэўна, з кампетэнтных органаў), якія з намі гутарылі. Пыталіся: дзе працуюць бацькі, як вучышся? Мяркуючы з усяго, ацэньвалі вонкавы выгляд, уменне сябе паводзіць і адказваць на пытанні.

З нашага класа выбралі мяне, Воўку Сідарава і Люду Поклад. А ўсяго адабралі чалавек 12-15. Выявілася, што мы былі ў гэтай камандзе самыя старэйшыя, нам было па 13 гадоў, а з 14-ці ўжо прымалі ў камсамол. Папрасілі ўсіх надзець парадную вопратку і прыйсці ў школу. Аднак пасля агляду начальству нешта не спадабалася. Было загадана пераапрануць усіх у аднолькавыя курткі. Акрамя гэтага, хлопчыкам выдалі акуратныя шапкі з брылём, а дзяўчынкам – пухнатыя паветрана-дзьмухаўцовыя белыя берэты. Я быў вельмі незадаволены, галаўны ўбор быў завялікі і ўвесь час спаўзаў на вочы (фота). Ды і куртка мне не спадабалася, бо ў мяне была свая прыгожая, набытая бацькамі імпартная куртка польскай вытворчасці, якая выдатна на мне сядзела.

У прызначаны дзень мы селі ў спецыяльны аўтобус і паехалі сустракаць дэлегацыю. Перыметр чыгуначнага вузла ўжо быў ачэплены міліцыяй і вайскоўцамі. У будынку вакзала і вакол было нязвыкла пуста. Усіх хлопцаў адвялі ў нейкі пакой на першым паверсе, дзе нас інструктавала незнаёмая жанчына. Вядома, дзеці не маглі ведаць у твар усіх членаў дэлегацыі. Таму самай старэйшай з дзяўчынак Людзе Поклад даручылі ўручыць кветкі самому Брэжневу, а іншыя піянеры павінны былі раздаць букеты астатнім членам дэлегацыі, каб нікога не абдзяліць увагай.

Пад'ехаў літарны цягнік, досыць доўгі, напэўна, вагонаў 8-10, які заняў увесь перон. Запомніліся зялёныя вокны колеру бутэлечнага шкла, напэўна, яны былі куленепрабівальнымі. Акрамя нас каля вакзала стаяла яшчэ невялікая група берасцейцаў, дапушчаных на сустрэчу з генеральным сакратаром.

Калі цягнік спыніўся і на перон выйшлі члены ўрадавай дэлегацыі на чале з Леанідам Брэжневым, усе кінуліся да іх уручаць кветкі. Аднакласніцу Люду Поклад генеральны сакратар, якому яна ўручыла кветкі, па сваёй звычцы чмокнуў у шчаку. А астатнія важныя госці ад букетаў сціпла адмаўляліся і казалі: «Нясіце Леаніду Ільічу!»

Паступова ўсе стоўпіліся паўколам перад світай Генеральнага сакратара, і пасля прывітальных слоў памочнікі Брэжнева сталі раздаваць піянерам падарункі. Усім хлопцам уручылі па скрынцы цукерак і тоўстай кніжцы. Пакуль Віця, апусціўшы галаву, разглядаў свае падарункі, нечакана Брэжнеў працягнуў да яго руку і паспрабаваў іх забраць.

Віця ўчапіўся ў прэзенты і пацягнуў іх на сябе. Праўда, неўзабаве зразумеў, што ўсё гэта нездарма, і аслабіў хватку. Выявілася, што самай маленькай дзяўчынцы не выстарчыла падарунка, і яна ўжо гатовая была расплакацца. Брэжнеў своечасова заўважыў промах і ўручыў ёй падарунак, які забраў у майго аднакашніка.

Потым высокі госць узяў Віцю ў бярэмя і паставіў побач з сабой. Неўзабаве памочнікі выправілі памылку і прынеслі адсутны прэзент. Леанід Ільіч асабіста ўручыў кемліваму хлопчыку гасцінцы і стаў распытваць: «Як клічуць, як справы...». Потым звярнуўся да ўсіх піянераў і спытаў: «Як вучыцеся?» Тут ужо на правах гаспадара ўмяшаўся першы сакратар ЦК Кампартыі Беларусі Пётр Машэраў і адказаў за ўсіх: «Вакол усе выдатнікі. Вас, Леанід Ільіч, сустракаюць толькі найлепшыя».

На шасцікласніка, які праславіўся, таксама звярнулі ўвагу вайскоўцы са світы генеральнага сакратара. Нейкі чатырохзоркавы генерал (генерал войска) паляпаў па плячы і пахваліў: «Малайчына, Вітэк...».

Далей паводле пратакола ў Брэжнева было запланавана пагутарыць з выбранымі прадстаўнікамі народа, сабранымі для сустрэчы дэлегацыі. І тут атрымаўся канфуз...на пытанне Леаніда Ільіча: «Як справы, як настрой, таварышы?», адна не ў меру актыўная жанчына з ліку ветэранаў пачала захлёбваючыся вельмі гучна нешта казаць. Генеральны сакратар паспрабаваў перапыніць яе, але не здолеў. У захопленай пенсіянеркі рот не закрываўся, і яна нікому не давала і слова сказаць.

Так як Віця стаяў сярод членаў дэлегацыі, то выразна чуў, як адказныя таварышы ўслых пачалі задаваць пытанне: «Хто яе пусціў?» Жанчыну так і не змаглі ўгаварыць, урачысты момант быў скамечаны, ахова разгарнула Брэжнева і праводзіла ў вагон. Уся сустрэча доўжылася хвілін дзесяць.

Дома Віця з бацькамі разгледзелі «царскія» падарункі: скрынку шакаладных цукерак тыпу «асарці» пад ганарлівай назвай «Будзь гатовы!» і багата ілюстраваны даведнік па Маскве. Унутры кнігі на вокладцы мама Віці для памяці запісала: «Падарунак Віктару Бегезу ад Брэжнева 07.12.1975 года».

Напісаць каментар 6

Таксама сачыце за акаўнтамі Charter97.org у сацыяльных сетках