Муж памерлай у 6-й радзільні Менска: У гэтай гісторыі я пайду да канца

Грамадзянскі муж памерлай случчанкі шукае пацярпелых у сталічнай радзільні №6.

Два месяцы таму ў сталічнай радзільні №6 пасля родаў памерла 31-гадовая случчанка Валянціна Захарэвіч. Яе грамадзянскі муж Леў Казлоў хоча, каб дзеянні лекаркі, якія прывялі да трагедыі ў яго сям'і, атрымалі аб'ектыўную ацэнку следства. Ён распавёў на сваёй старонцы ў Facebook падрабязнасці таго, што адбылося і просіць адгукнуцца тых, хто таксама пацярпеў ад дзеянняў лекараў у радзільні №6.

- Дарагія сябры! Упершыню ў жыцці прашу пра перадрук у сацыяльнай сетцы. Я не збіраю грошы, не прашу за сяброў сяброў і не шукаю спагады. Мне проста шчыра хочацца, каб пра гэтую гісторыю даведалася як мага больш людзей. Многія, напэўна, ужо ведаюць пра трагедыю, якая адбылася з маёй Валяй. А хто не ведае, можа прачытаць па спасылцы.

Тут напісана толькі малая частка таго, што мне хацелася расказаць пра гэту радзільню і асабіста пра Адзінцову Наталлю Аляксандраўну. Астатнія факты пакуль будуць чакаць свайго часу. Ні маё інтэрв'ю, ні гэты допіс не з'явіліся б нідзе. Я ўсё жыццё ўмеў спраўляцца з болем і ўдарамі. Але калі я ўбачыў інтэрв'ю чалавека, якога я вінавачу ў смерці маёй жонкі, чаша перапоўнілася.

Хачу адзначыць, што не прайшло яшчэ і двух месяцаў з дня смерці Валі, як у «Камсамолцы» выйшаў артыкул, дзе гэтая «лекарка-амаль бог» задаволеная сабой, з аптымізмам распавядае пра свае поспехі і ідэальную 6-ую радзільню. Як гэта называць: цынічным, амаральным або, можа быць, правільным, кожны вырашыць для сябе сам.

Асабіста я палічыў гэта здзекам з сябе, памерлай жонкай і яе блізкіх. Я ведаю напэўна, што ў 6-й радзільні мая гісторыя не адзіная, дзе ў сямейнае шчасце ўмешваюцца «паталогіі парадзіхі», «ускладненні ў родах», «схаваныя захворванні» і таму падобныя фармулёўкі, закліканыя ў патрэбны момант прыкрыць чыесьці хібы або непрафесійныя дзеянні.

У гэтай гісторыі, асабіста я, адступіць не магу і пайду да канца. Калі ёсць людзі, якія ведаюць, бачылі ці, не дай Бог, пацярпелі ў гэтай радзільні, можам прайсці гэты шлях разам.

Напрыканцы хочацца даць параду жанчынам, атрыманую з уласнага досведу. Дзяўчынкі, нараджаць трэба не ў добрых умовах, а ў руках! У руках лекара-прафесіянала. Лекар павінен прымаць рашэнні, не баяцца браць на сябе адказнасць, і, ужо сапраўды, ставіць Вашу жыццё вышэй за свае ўласныя жаданні. Інакш калі-небудзь, не дай Бог нікому, на месцы маёй сям'і можа аказацца іншая сям'я, на аднаго з сямейнікаў якой пакажа «АМАЛЬ божы палец» чалавека, для якога чалавечае жыццё і смерць толькі статыстыка...

P.S. Дудко Марыя Паўлаўна прызначаная прымаць роды, сказаўшы 17-ага, што ў жонкі схваткі, зрабіла абязбольвальны ўкол і адправіла дадому. Дадаўшы пасля, што ў выходныя яна на лецішчы будзе адзначаць дзень нараджэння мужа і ёй трэба будзе больш часу каб дабрацца ў радзільню. У нас у палаце яна з'явілася толькі 20-га раніцай. Ці пакутавала яна ў гэтыя выхадныя гэтак жа, як мая жонка? Я гэтага не ведаю. Ці перажывае яна аб тым, што здарылася я таксама не ведаю, бо патэлефанаваць і хоць бы прынесці спачуванні яна дагэтуль не палічыла патрэбным. Але я ведаю дакладна, што і адна, і другая гераіня гэтай гісторыі шчасна працягваюць працаваць у той жа радзільні, дзе скончылася жыццё маёй жонкі..., - напісаў Леў Казлоў.