Гомельскі кіроўца распавёў праўду пра сваю працу

Мала хто бачыць адваротны бок працы кіроўцы.

Многія звязваюць працу дальнабойшчыка з рамантыкай: новыя краіны, ўражанні, спакой і выдатныя краявіды. Але мала хто бачыць адваротны бок гэтай працы: за груз можна паплаціцца жыццём, а пасля начоўкі выявіць, што твае рэчы скралі. Аб сваёй працы кіроўцы распавёў gomel.today Ілля Свірыдзенка.

Пра першыя рэйсы

Пра тое, што я звяжу сваё жыццё з дарогай, ведаў яшчэ з дзяцінства: мяне вабілі вялікія аўтамабілі, і я марыў, як буду імі кіраваць. Пасведчанне кіроўцы я атрымаў амаль 10 гадоў таму, а на кіраванне грузавікамі — 5 гадоў таму. Сваю "кар'еру" я пачаў з куплі мікрааўтобуса: тады я і зразумеў, што дарога, гэта як наркотык, зацягвае і не адпускае.

Праз некалькі гадоў я перасеў на грузавік. Свой першы рэйс памятаю цьмяна, толькі тое, што з кожным кіламетрам эмоцыі апаноўвалі ўсё мацней. Спачатку рэйсы былі паміж Расеяй і Беларуссю. Але любоў да дарогі — гэта, вядома, добра, але праца няпростая і хочацца, каб за яе плацілі годна. Таму я прыняў пастанову перайсці працаваць у Літоўскую фірму. Тут і новыя краіны, і аўто новыя, не трэба іх на каленях у чыстым полі рамантаваць, плацяць таксама нядрэнна, а што яшчэ трэба?

Пра харчаванне і гігіену

Праца кіроўцы мае на ўвазе тое, што вялікую частку часу кіроўца праводзіць у кабіне, і аўтамабіль ператвараецца ў другі дом. Усе аўто абсталяваныя спальнымі месцамі для аднаго або двух кіроўцаў. У некаторых ёсць кававаркі, мікрахвалёвыя печы і лядоўні. Спыніцца на начлег можна ў спецыяльна абсталяваных паркінгах. Але здаралася, што даводзілася спыняцца на начлег проста на ўзбочыне.

Для гатавання ежы я ваджу з сабой невялікія газавыя балоны, іх у народзе называюць паходнымі. Прыдарожныя кавярні стараюся не наведваць - ад чужой ежу ў мяне часта пякотка. Да таго ж праз маларухомы лад жыцця з'яўляецца лішняя вага, таму стараюся сачыць за харчаваннем. Да таго ж за гатаваннем ежы час ляціць хутчэй.

Пачысціць зубы і памыцца можна ў санвузлах у паркінгах або ў месцах пагрузкі. Там жа ёсць абсталяваныя душавыя. Але ў гарачых краінах даводзілася прымаць душ проста ля аўто, паліваючы сябе з тазіка або вядра. Але гэта ўжо зусім крайнія меры.

Пра сям'ю ды падарункі

Мая сям'я лаяльна паставілася да выбару маёй працы: яны з дзяцінства бачылі, што мне гэта падабаецца, таму адгаворваць мяне не сталі. Вядома, бацькі і сябры перажываюць кожны раз, калі я адпраўляюся ў паездку, але сучасныя сродкі сувязі дазваляюць пісаць, тэлефанаваць і нават з відэасувяззю размаўляць. Я тэлефаную родным пры кожнай магчымасці.

Бо паездкі за мяжу - гэта мая праца, да іх я стаўлюся спакойна і звычайна нічога сабе не прыводжу. А вось знаёмыя і сябры просяць магніцікі.

Аб небяспечных маршрутах і дапамозе

Небяспечнай можа быць кожная дарога, не баяцца толькі дурні, а дарога такіх не любіць. Я катаюся па ўсёй Еўропе. Самым небяспечным маршрутам, я разглядаюць Нарвэгію - зімой шмат снегу, вельмі слізка. Даводзіцца выкарыстоўваць спецсродкі: замацоўваць на колах ланцугі. Але бывала, зімой я злятаў на ўзбочыну або ламаўся ў дарозе. У такіх выпадках заўсёды можна папрасіць дапамогі праз рацыю. Калегі ў бядзе не кінуць, а часта тыя, у каго ёсць вольны час, спыняцца і дапамогуць. На дарозе па-іншаму нельга: дапамагаеш ты, дапамагаюць табе.

Самы далёкі маршрут, які можа быць у мяне гэта поўдзень Гішпаніі і Нарвэгія. Тады мне даводзіцца пераадольваць блізу 5 500 кіламетраў. Але такія доўгія рэйсы рэдкія. Мой самы далёкі рэйс гэта Брэст-Улан-Батар. Праехаць давялося 7 040 кіламетраў толькі ў адзін бок.

Пра сон за стырном

У нашай фірме цэняць людзей і іх працу, і калі ты стаміўся, значыць трэба адпачываць. Некаторыя, калі адчуваюць, што іх хіліць да сну, п'юць энергетыкі ці каву. Але мне гэта не дапамагае. Я звычайна выходжу на свежае паветра з кабіны, магу папрысядаць, можа трохі размяцца, памыцца халоднай вадой. Тады адчуваю сябе бадзёра і адпраўляюся ў дарогу. Але не ўсе так робяць. Некаторыя ў спробах зарабіць больш, парушаюць рэжым працы і адпачынку і засынаюць проста за стырном. Гэта звычайна заканчваецца кепска. Графік мы самі сабе выбіраем: я працую 2,5-3 месяцы, потым месяц адпачываю.

Пра рэкет і бандытаў

Назваць нашу працу бяспечнай складана. На дарогах таксама сустракаецца крадзеж. Узбагацець на нас спрабуюць рознымі спосабамі: на хаду разгружаюць прычэпы, начамі зліваюць паліва, труцяць кіроўцаў газам і абкрадаюць кабіны. Са мной нічога такоўскага, на шчасце, пакуль не здаралася. Калі зліваюць паліва, лепш падняць шум і не выходзіць з кабіны, бо не ведаеш, колькі людзей звонку, ці ўзброеныя яны. Грошы, за паліва, несувымерныя з жыццём.

У майго знаёмага не так даўно спрабавалі зліць бензін з аўтамабіля. У злодзея быў абсталяваны спецыяльны адсек у прычэпе фуры. Калі яго "спалілі", ён накінуўся на людзей з нажом.

Паняцце "рэкет" ужо паволі размываецца. Гэта ўжо хутчэй выкананне паслуг па беспраблемным праездзе некаторых адцінкаў дарог. Па Расеі ды Азіі я даўно не езджу, таму аб сітуацыі там расказаць не магу.

Пра стасункі і святы за стырном

Паколькі я ўвесь час у раз'ездах, жанчыны ў мяне пакуль няма. На адлегласці стасункі практычна не наладзіш, а па прыездзе шмат спраў, якія трэба развязаць. На асабістае жыццё часу вельмі мала, ды і дзяўчат цяпер добрых усё менш і менш.

Нярэдка мне даводзіцца сустракаць святы за стырном. Калі гэта Новы год ці Дзень нараджэння, то стараюся сябе парадаваць чым-небудзь смачным, а потым зноў у дарогу. А калі выпадаюць выходныя, то можна дазволіць крыху чаго і мацнейшага з калегамі.

Можа быць калі-небудзь я надумаю змяніць дарогу на якую-небудзь іншую працу, але гэта будзе вельмі не хутка.